Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 28

[p. 925]

[Twee gedichten]

Wie van ons beider beiden

voor mijn vrouw

een grage schuilplaats zal onze kamer zijn
een veilige bezwering tegen wild onraad
en terwijl jij rechts de ramen zeemt
maak ik links je lievelingswoorden klaar

een veren zetel zal ons gemeen verlangen zijn
een pluimenkussen op de harde dagen
en als jij mijn lied weer klinkend schudt
steel ik voor jou de speelste tederheid

samen bereizen we de breedste liefde
verdolen in de langste stegen der hartstocht
en door elk avonds schemerraam zoek ik
jouw kloppend kijken achter de gordijnen

maar als eens de koudste dag zal komen
klaagt één kloven en onkruid in de stenen
en wie van ons beider beiden wie eerst
moet de ander stom en dakloos laten leven

[p. 926]

Doorheen de huiver sluip ik

met de stoutste tanden van een winterwind
bijt soms slangse laster warmte uit mijn nek
daar zij de wapens van de wanhoop draagt
sleurt de leugen onschuld in haar macht
en steekt terstond en scherp de stotterziel
de marmerharde pijnstok in het wiel

[jij ook zei caesar ook mijn eigen zoon
de dood
gleed uit de schaduw van een ingehouden mouw]

in mijn treuren kan ik hopeloos losbandig zijn
of ongemerkt aan mijn verdriet de teugels vieren
hoe hoog ongenaakbaar zijn hoop en geloof
nog steeds mijn sterkste zijden niet
maar doorheen de huiver sluip ik naar
mijn tovertaal mijn oninneembaar innig nest

[weer vond ik deze witte weelde weerom schreef
mijn woord
mij een mantel machtig als een warme troost]

Luc Pierre C. MAES