Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 27

[p. 299]

[Gedichten]

Aarde paard mijn metgezel

En deze reis is onophoudend handen
in het landschap drukken, de dood
nagaan in het verstilde oog
van een gestorven rat, een grijze kat
onder een auto krijgen, denkend
aan het perkament waarop uw naam.

Etend het waanbeeld van dit alles,
ik vergeet niet dat mijn lichaam
natrilt, kennelijk verbaasd
noem ik de dwaasheid, de verloren
aarde, de tunnel van verza-
diging. Maar ik lach vreselijk:

er gaat geen uur voorbij dat ik niet
meerdere malen sterf;

Ondanks dit levensgroot gewelf
tast ik de troost: het eerste paard
dat ik bereed is weer teruggekeerd,
ik ruil mijn enge wandelgang voor brede
lanen. De bomen lachen
ieder blad een goeie vaart.

[p. 300]

 

Fijner dan mijn woorden 's ochtends

 

staat de herinnering te kiemen.

 

Terzelfdertijd groeit ergens in de naam

 

van stilte een verwante oever,

 

met dit verschil dat ik het water ben.

 

 

 

Over de heldere hoofden van beneden

 

trek ik het dekzeil van verbazing toe.

 

Het licht is rijp als nooit voordien

 

en ik begrijp de zon in haar ivoren

 

toorn, aarde paard mijn metgezel.

[p. 301]

Van levend gras

Mensen, verkleed in vele gewoonten,
met de slepende onzekerheid van nevel
om het hoofd, is lachen of leven eerder
toevallig.

De zon scheen aarzelend
en opende de groene huid van wat de aarde was,
en ieder uur veranderde haar kleur,
dit naargelang de stand van de verwondering.

Vreugde tussen de distels groeide matig,
de dwaze omtrek van gesprekken werd gemeten,
en onmiddellijk vergeten in een stilte van
metaal en voorjaarskruid.

Over de diepte van een winters avondmaal werd
tergend traag gezegd:
straks kunnen dieven komen.
Tot aan de enkels zakten de buren in hun slaap,
aan iedere deur groeide een grendel, en op
de trillende lippen werd
een vinger geboren.
Nergens kon het stiller.

[p. 302]

 

Als mij de trechter van de angst verrast

 

in al zijn cirkels, breek dan uw hand

 

in kruimels, strooi op mijn weg

 

de korrels van uw adem:

 

 

 

ik draag witte kousen en een hemd

 

van levend gras.

Walter HAESAERT