Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 989]

[Vijf gedichten]

□

je voelde 'r veel voor om 'n kaartje te leggen met
m'n drie debiele oompjes, die waren als haasjes
bij elkaar gekropen, en schenen niet van zins, eilaasjes!
om 'n kaartje met je te keren, integendeel; ontzet

keken ze je aan, je wist niet waar je 't had:
‘kom aan, jullie zijn toch...’, zo trachtte je hen te porren,
‘prachtige, ferme baasjes!’, maar met hun dorre
ogen en gele snorren keken ze je stuntelig - ‘'n gat

in hun verstand hebben ze!’ zei je later nog -
en troostloos aan; 't kan zijn dat die smog

op hun netvlies je zo weemoedig heeft gemaakt
in elk geval, je bent verschrikkelijk buiten zinnen geraakt:

‘ik wil niet dood!’: je ogen rilden in hun kassen,
en ook nog: ‘ik wed, ze kunnen niet eens meer plassen!’

[p. 990]

□

ook jij had je stoeltje aangeschoven voor 't dineetje,
heel voorzichtig heb je overal 'n tikje
van genomen, van de appel en van 't ei, en 'n likje
pikante mosterd, en tenslotte nog 'n sneetje

tomaat; je was heel netjes, je hebt van je glaasje advokaat
genipt, en heel stipt en ook heel gewoontjes
heb je je bord volgeschept met chinese boontjes,
en parijse piepertjes, eerder bedeesd dan kordaat

ben je geweest en ook van de jus
heb je niet meer genomen dan 't menu

je toestond; iedereen was vol lof over jou
je werd bewonderd, maar de stemming was wel gauw

veranderd - en heeft je dat verwonderd? - toen je daar
m'n oude vader verraste met die klapsigaar.

[p. 991]

□

't was voort laat en je was vermoeid
maar d'r had dan ook al heel wat bloed gevloeid
en meen'ge zoute traan; maar nu, je liet je gaan -
iedereen ademde verlicht, want: hoe kon 't bestaan!

weliswaar had ik de hele dag, geboeid
naar je staan kijken, naar wat je had gepresteerd -
je had in vergelijking met vroeger alleen maar bijgeleerd! -
maar zelfs ik dacht: ‘je lijkt helemaal moegestoeid’

dat gaf je zelf ook toe, je zuchtte
en keek verdrietig naar de luchten

die daar ingelijst hingen; ook wees je verveeld
de toetjes af, die in de rondte werden gedeeld:

je wist wel beter: zo juist was je de keuken ingeslopen
om de toetjes stilletjes in wat paration te dopen.

[p. 992]

□

in 't ziekenhuis was je weer onuitstaanbaar
roekeloos rende je rond en rond
en rukte en trok aan lakens en slopen
giechelend kwam je in vaders pieama aangekropen
ik dacht: tussen al die ongezonden
heeft jou welhaast de wéémoed opgewonden!

je was ontroerend brutaal en losbandig
ik zat met m'n oude vader te filosoferen
over je weet wel, de dood en daarna
en telkens riep je: je hoeft hem niks te leren
ik weet wel hoe 't 'r met hém voorstaat, poeh poeh! -
m'n vader huilde, hij was weer erg levensmoe;

door jóu, wel te verstaan;
ik schoof de stoel onder 't bed en keek 'm droevig aan
hij had me nog toe gefluisterd: zeg lieveling,
ik neem wel aan, dat ding daar, dat is je dochtertje, maar die ring
dan, die deugt niet, draagt zij die ook? beschaamd
[met 't oog op je acht jaren!] heb ik dat [tersluiks] beaamd.

[p. 993]

[toegift]

de barkieper vulde die avond je glas
en je was weer geweldig in je sas,
je dronk je glas in één ruk
leeg en zelfs de kruk
kraakte onder je onstuimig bewegen -
de klok wees ondertussen al weer vijf over half negen!

weliswaar stond je
met mij al op weggaan, maar toen dat rondje
door die ongelukkige man werd aangeboden
ging je weer terug, hoewel met loden
schoenen, je moest wel; maar eenmaal op je kruk
praatte je weer heel de avond stuk!

en wankelde in 't holst van de nacht
aan m'n hand mee naar huis; 't was weer 'n pracht
van 'n dronkemansbende geworden; door de mist
moeten we ons in de weg hebben vergist,
toen we daar met onze jeneverkruikjes bij die kerk
nog lang zaten na te genieten, op vaders spiksplinternieuwe zerk!

Tymen TROLSKY