Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

Vraag

Je hebt wel eens van die weken dat je een beetje vastzit, dat het wat stroef gaat, het wil niet zoals jij wilt.

Het gevoel dat, naar ik me voorstel, b.v. ook een timmerman wel eens zal hebben, van die weken dat het niet helemaal lekker gaat, je je een beetje lullig en doelloos voelt, je vaker dan normaal op je vingers slaat, en wat je maakt net niet helemaal àf is, niet voor 100% past en sluit. Broddelig, amateuristisch klungelwerk.

Dat zijn moeilijke periodes, maar heel normaal, en naar ik aanneem gezond. Bij zelfkritiek niet schadelijk, integendeel.

Wat wèl erg vervelend is [al is het even makkelijk verklaarbaar], is dat dit altijd gebeurt in die periodes dat je nou nèt eens wat meer tijd had, je eindelijk eens een keer kon concentreren. En al begrijp je het ook wel, de verprutste tijd is veel moeilijker te accepteren.

Het belangrijkst echter zijn de vragen die zich ogenblikkelijk opdringen. Bv.: betekent het [althans in mijn

[p. 723]

geval], dat de stroom van het schrijven die van de praxis, de talloze zuiver maatschappelijke activiteiten waar je mee bezig bent, begeleidt, er voedsel voor is, erdoor gevoed wordt, maar daardoor hoe dan ook in intensiteit mee moet toe/afnemen? En een tweede dubbele vraag: is dit voor beide de bestaansvoorwaarde, of [en het antwoord op deze laatste vraag staat los van dat op de vorige] bestaat de mogelijkheid en dus de noodzaak beide, litteratuur en praxis, te verenigen?

Dit laatste is de vraag waar allles om draait.

J.J. WESSELO