Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

C(k)ommunic(k)a(a)t(s/ts)ie

JJW: Ja hallo, met JJW!

Ik: Hallo, u spreekt met Bibeb van VN.

JJW: Van wat?

Ik: Van VN.

JJW: Wat is dat?

Ik: Vrij Nederland.

JJW: O. En dat?

Ik: Een progressief opinieblad.

JJW: O?

Ik: Uw stukken in het NVT, zoals Het sterven, Love ain't no good for an angered writer en Opstand der woorden hebben veel opzien gebaard. Daarom wilde ik u graag interviewen.

JJW: Waarom?

Ik: Omdat uw stukken zo'n opzien gebaard hebben.

JJW: O, Enfin. Nou, komt u dan maar, wanneer u in de buurt bent. Misschien bent u wel een aardig mens.

JJW doet open. Zeer tenger, zeer kortgeknipt. Ziet er veel jonger uit dan hij is, maar tegelijk ook ouder, vermoeider. Naast hem zijn vriendin, R. Erg mooi. JJW is gekleed in een zwarte trui met witte verfvlekken erop, zwarte spijkerbroek en slippers waarvan de tenen versleten zijn.

Ik: Ik ben Bibeb, van VN.

JJW: Heet je echt zo?

Ik: Ja.

JJW: Van voren?

Ik: Ja, echt.

JJW: Jezus, ik heet Jan. Kom erin, ga zitten. Laat mij de vragen maar stellen.

Ik ga zitten en kijk rond. Wanden met boeken. Veel hout, bruin, zwart. Erg mooi, maar somber. Planten voor alle ramen, natuurlijke vitrage. Hennep. R. als een beeld.

JJW: Wat drink je?

Ik: Koffie.

JJW: Wat roken?

Ik: Nee, dank je.

JJW: Bij bewust gebruik is het zeer de moeite waard. Een Discussie met een hoofdletter is onmogelijk, een Gesprek, idem, eveneens. Maar praten is erg leuk. Net als met schrijven: een essay, niet te doen, een verhaal of gedicht, evenmin, een kritiek zelfs niet, maar fragmentair proza wel, de essentialia glashelder formuleren. Een stukje glas, of lood, heeft door z'n compactheid altijd z'n kleinste volume. En het hoogste soortelijk gewicht.

Dàarvan zijn die fragmenten, van glas, of lood. Glas in lood misschien. Vroeger dacht ik altijd dat marihuana tot een creatieve impasse leidde. Maar het is niet waar. Het denken wordt fragmentair, maar zeer geconcentreerd. De taal eveneens. In het fragmentaire bereikt de literatuur, of de kunst [denk aan jazz] zijn hoogste creatieve stadium. Dit heb ik van Willy Roggeman geleerd.

Ik: Van wie?

JJW: Godnogantoe. Waaraan ontleen jij het recht iemand te interviewen? Enfin. Niets roken dus. Volgende vraag. Vanwaar dit interview?

[p. 306]

Ik: Omdat je in het NVT een paar opzienbarende stukken hebt geschreven.

JJW: Dan moet je die lezen.

Ik: Dat heb ik.

JJW: Wat verklaart dan nog het interview?

Ik: Het moet interessant en boeiend zijn met iemand die zulke stukken geschreven heeft een gesprek te hebben. Zo iemand moet een intrigerende persoonlijkheid zijn.

JJW: Waarom?

Ik: Dat kan toch haast niet anders!

JJW: Ik zie het verband niet. Bovendien: ik weet niet wat ik moet zeggen. Dus ik zou zeggen laten we maar niks meer zeggen en een muziekje opzetten.

Na even zoeken:

Cecil Taylor, Communications. Ik zou je nu heel lief vinden als je een tijdje je mond hield. Trouwens, je hebt nu al tekst genoeg voor een halve pagina, dus zet maar een mooie grote foto erbij, we leven toch in de tijd van het plaatjes kijken. Dat komt omdat we zo'n moeilijke spelling hebben.

Na even luisteren:

Vermoeiend hè, zo'n interview. Nu moet je even goed op die bas letten. Charlie Haden.

[hier staat de foto]

Na de muziek [4 kanten!]:

Nou, dat is toch een mooi interview geworden hé? We zijn uren bezig geweest. Je hebt een makkelijke aan me; ik hoef het niet eens meer te lezen. Je kunt het zó in de Haagse Post afdrukken.

Ik: Vrij Nederland.

JJW: Je was toch van de Nieuwe Linie? Of van de Groene?

Enfin, zet het voor mijn part in het NVT. Stuur me wel een nummer, voor de foto, en kom nog eens langs, als je in de buurt bent.

J.J. WESSELO