Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 67]

[Drie gedichten]

Narcissus

De warme vingers van mijn handen dansen
bevallig aan mijn lichaam. De spiegel
verleidt mijn beeld tot het strelen
van mijn strakke, heerlijke huid.

Mijn stem stroomt in mij uit,
zingt zachter dan een nimf in mijn bloed,
zodat ik dronken nader tot het water
waar mijn lippen wekere lippen raken.

Hij die deint, drijvend op het watervlak,
brandend maar broos, drinkt uit mijn mond
het lichaam dat ik ben, nog even,

maar dat straks dieper dalen zal
dan het beeld dat mij vernietigd heeft
en dat dampend nu stijgt naar de zon.

[p. 68]

Domenico Scarlatti

Onophoudelijk spreiden uw ivoren handen
verliefde lenige nimfen door de lucht,
hun dunne vingers van kristal
kussen de koele lichtheid van de klanken

die gij spelend stoot uit het klavier,
nu tintelend het door de zon versnelde bloed
langs uw vingertoppen jaagt en uw geest
uit de trage klacht van de nacht bevrijdt.

Buiten, in de nog bedauwde tuinen
luistert een vogel naar de wondertonen
en rechten zich de rozen uit hun slaap

terwijl een geel meisje zich haast
over het grasbed naar de kamer,
dansend reeds van verrukking.

[p. 69]

Winternacht

De witheid die dak en straat en land beheerst
wordt witter nog, ijspegels hangen aan het raam,
en de stilte steelt het laatste geluid.

De nachtreus grijnst. Verdwijnt hij,
of maakt hij zichzelf onzichtbaar?
Zelfs van zijn stappen blijft slechts het vermoeden.

Niemand die het waagt te getuigen
van zijn bestaan. Het landschap is koning.

Frans BOENDERS