Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 24

[p. 833]

[Nummer 9]

Schaamrode alleenspraak van een naaktdichter

Dikwijls godvergeten achter mijn schrijftafel
Zit ik naar onzichtbare dieren te kijken
De luiaard die hangt te slapen aan een tak van de dwergpalm
De brilslang in de cache-pot van de clivia
De muurhagedissen
Ik deed dit zovele jaren dat ik moeite heb
Om zichtbaar en onzichtbaar uit elkaar te houden
Eerlijk gezegd zie ik niet
Al te best zonder bril

En zo vergaat het mij ook met wat ik hoor
Het is een gek gezicht voorwaar
Hoe ik plotseling opschrik bij het blaffen van een dalmatiër
Of hoe ik als een hardhorig oudje
Vertederd luister naar het zingen van een dikbek
Niet dat ik anders ben
Of dat die dingen mij gelukkig maken
Integendeel ik geraak erdoor in de war
Want met mijn oren is alles in orde

[p. 834]

 

Op gevaar af obsceen te worden

 

Zou ik zo nog wat kunnen verdergaan

 

Met wat ik ruik en voel

 

Maar het vreemdste overkomt mij toch

 

Als ik te veel bier gedronken heb

 

Dan zit ik lange uren naar jou te kijken

 

Terwijl je naakt poseert

 

Voor de huiverende minstreel

 

Die niet eens je naam durft vragen

 

 

 

Over zoiets kan ik met niemand praten

 

En onuitsprekelijkheid is het slome heulsap

 

Dat de mensen waanzinnig maakt

 

Maar in de woestijn van het papier

 

Mag ik het uitbrullen

 

Geen mens die me hoort geen levende ziel

 

Want de goden zijn er uitgestorven

 

En elke poëzie werd verzwolgen

 

Door dat vreemde witte drijfzand.

Robin HANNELORE