Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 23

[p. 950]

Psalmen voor de blinden

I

Bij de heilige naam der klieren:
Geloof mij als uw eigen lichaam,
kaarsrecht naakt
tegen een achtergrond van zomers lover.

Het zijn eenvoudige woorden,
die weten wat ik wil:
Goedemorgenzeggen.
Over de drempel komen bij de nieuwe buren,
samen aan tafel zitten met een koel glas bier,
en een voet die slapend
een zalig teken van leven is.

Ademen waar ik wil.
Aan zee de ramen openen.
Zich 's avonds razend buigen
over de blanke poriën van de mooie baadster.
Elkander kronen met een verzengend handgebaar.

Het zijn eenvoudige woorden,
die weten wat ik wil:
Een huis bewonen waar de wind om speelt
met kristallen kinderstemmen en
het vuurwerk van een hondehart.

[p. 951]

 

In wollen sloffen

 

lachend afstand nemen van het verleden.

 

Het heden kleuren met de vlammen uit de open haard,

 

bezingen met een woord om op te eten.

 

Ik denk aan God.

 

 

 

Als ik mijn tanden poets,

 

lees ik op de lippen van mijn spiegelbeeld:

 

Alleen de dood is een hemeltergend onderdak.

[p. 952]

II

Geen andere hand kan verhelpen:
Ik moet onafgebroken mezelf verwittigen,
alsmaar zwart op wit bewijzen wat haalbaar is,
wat niet
- Eenmaal op weg,
het struikelend deel dat ik van de schepping ben,
gunnen steen en teen.

Het zijn eenvoudige woorden,
die weten wat ik wil,
me dwingen een zin te schrijven, waarin de klinkers
beantwoorden aan de eisen van mijn ingewanden.
Het mes van tussen de tanden nemen.
Een kruisteken maken op het brood.

Wandelen waar ik wil.
Blootsvoets over het stoppelveld.
's Morgens vroeg door de besneeuwde straten
een voetspoor zetten
van en voor een fluitende medemens.

Ik druk mijn duim op de koperen belknop
van het ouderhuis.

[p. 953]

 

De geluiden die mijn moeder uit de kassen tovert,

 

haar arduinen taalgebruik,

 

haar hopeloze tasten naar het wachtwoord ‘toen’,

 

dit alles, en het stollend staren in

 

de glanzende, grijze ogen van mijn vader,

 

beleef ik pas,

 

als ik huiverend terug buiten sta.

 

 

 

Het zijn eenvoudige woorden,

 

die weten wat ik wil:

 

De handschoen die ik opraap op het plein,

 

verwarmen met mijn bloed.

 

Een gat slaan in de lucht.

 

 

 

Schoppen op een roestig blik:

 

Bewegen in de moederschoot.

[p. 954]

III

Voor de hardhorige,
de bijziende, rond zijn navel graaiend
naar de bril op zijn neus.
Voor de laatste maal.

Het zijn eenvoudige woorden,
die weten wat ik wil:
Geen etterende lettergreep schrappen
in de schaduw van mijn rechterhand
- In het volle daglicht komen en gaan
met een web van barsten
onder het voortreffelijk zittend pak.

Huilen waar ik wil.
In de klaver, om de nimfen die ik wenk
op de randen van de wolken,
maar verdwijnen vóór ik opnieuw verpink.
Thuis, om het popje met het afgerukte been
tegen de wang van het koortsig kind.

IJsberen op de lijnen op een blad papier.
Een boom aanbidden in de nevelbanken van de avond.

[p. 955]

 

Tussen de bedauwde wimpers van een veulen,

 

de zon zien klimmen achter de halmen van het gras;

 

op de sofa ontwaken

 

door een vuistslag op het tafelblad:

 

Het is eender.

 

Ik zal de zwaartekracht omschrijven met haar en huid

 

en klanken die beklijven;

 

nu, als ik u nader en

 

een punt zet achter dit gedicht.

 

 

 

Daar, waar mijn oogopslag

 

uw armen wagenwijd zal openspalken

 

- Borst aan borst

 

uw hartslag zal samenvallen met de mijne.

Julien VANGANSBEKE