Hannelore: een krant [Gazet van Antwerpen] bericht dat Korban de Prijs van Tielt krijgt [in dat bericht geen sprake van de medebekroonde: Hannelore]. Hannelore telefoneert bewuste krant en krijgt Gaston Claes [die het bericht plaatste] aan de lijn.
4. Claes belt Haesaert en zegt dat hij een telefoontje gekregen had van iemand die zei dat Korban de prijs had gewonnen. Die ‘iemand’ was Korban zelf. Claes belooft 's anderendaags een rechtzetting onder de vorm van de volledige uitslag.
5. Haesaert telefoneert Korban en wijst hem op a] het feit dat hij zijn woord niet hield, b] op zijn gebrek aan eerlijkheid t.o.v. zijn medebekroonde Hannelore.
Korban zegt dat hij contact heeft genomen met de kranten. Hij zei niet dat het bericht niet mocht gepubliceerd worden. Dit laatste sluit de deontologische fout van die ene krant niet uit.
6. 4 juli, proklamatie van de vierde Poëzieprijs.
In zijn verslag wijst Haesaert op voorgaande punten. Korban spurt naar zijn wagen en fotokopieert een vooraf getypte tekst. Deze tekst wordt na de uitreiking aan de aanwezigen rondgedeeld [zie verder].
7. Korban valt hierin enkele punten aan die alle in het reglement vermeld zijn [samenstelling van de jury, bedrag en mogelijke splitsing van de prijs].
8. Het feit dat Korban spoorloos verdween uit het restaurant waar de traditionele lunch werd gebruikt [hiervoor had hij vooraf ingeschreven], is nauwelijks het vermelden waard.
9. 28 juli 1970. Het reglement van de Prijs van Tielt [artikel 3] zegt dat slechts ongepubliceerde teksten mogen ingestuurd worden. Nu blijkt dat de bekroonde gedichten van Korban in de eerste jaargang, nummer 2 [1963] van ‘Diagram’ werden geplaatst. Ze maakten deel uit van een cyclus van 10 gedichten ‘Curriculum amoris’, en kwamen voor onder de nummers 5, 6 en 7. Voor de gelegenheid kregen ze een titel en een zeldzame woordwisseling.
Dit is fair-play.
Auteursrechtelijk beschermd