Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 637]

verbeelding
De lenige liefde

1.

zetelend. zetelend in de macht
van zijn dikke lichaam: de gele boeddha,
de zon.
nauwelijkse wind sluipt als onderdanen
rond zijn troon, maar
hij waait ze weg, hij wil eten:
grote velden liggen en dampen
als schotels vol hitte.

wat een verschil met de meisjes
waarmee ik in het lage gras
pralines eet, en in het hoge gras
diminutiefjes:
hun hoge stemmetjes
als puntjes op de i,
hun schichtige lachjes
als reeën in een woud van humor.
zoveel sneller dan liefde
is hun sympathie.

[p. 638]

2.

middenin de grote vlakte van je vreugde
kwam ik je tegen. ik woon hier, zei je.
ik keek naar de bloemen. ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren? ook hier, zei je.

je was lenig; en je woorden waren zo
doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
en daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand?
een oortje, waarin ik het lange woord
‘lieveling’ uitgoot, zonder morsen.

[p. 639]

3.

dag na dag trok ik liefde aan
als een steeds wisselende jurk.
en hij lag laag bij de gronds op het strand,
niet verhevener dan zijn meest aardse verlangen
(dat torenhoog opstak boven hem uit.)

en nadien, o emma, o, dan stak hij
een sigaret op, net als in franse films.
en het was alsof hij zeggen wou
‘dat hebben we weer goed gedaan’
wanneer hij me in de borsten kneep
met een knipoogje van zijn handen.

[p. 640]

4.

wat heb je vandaag gekocht, vroeg ik.
een halsuitsnijding, zei je.
trek ze eens aan, vroeg ik,
en je trok alles uit: dat is ze
helemaal, zei je, maar met de jurk erbij
komt ze tot hier-

en toen wees je midden op
mijn handen.

[p. 641]

5.

zoals je binnenkwam en dag zei,
en uit je kleren en je woorden
stapte
(het voorlaatste wat je voor me uit-
deed was het woord ‘lieveling’
en het laatste een glimlach; toen
opende je de haakjes en ik kwam erin
en je sloot ze)

zo ging je ook weer weg, trok
enkele veel te dunne woorden
van afscheid om je heen
en rilde.

[p. 642]

6.

je truitjes en je witte en rode
sjerpen en je kousen en je directoirtjes
(met liefde gemaakt, zei de reklame)
en je brassières (er steekt poëzie in
die dingen, vooral als jij ze draagt) - ze
slingeren rond in dit gedicht
als op je kamer.

kom er maar in, lezer, maak het je
gemakkelijk, struikel niet over de
zinsbouw en over de uitgeschopte schoenen,
gaat u zitten

(intussen zoenen wij even in deze
zin tussen haakjes, zo ziet de lezer
ons niet) hoe vindt u het?
dit is een raam om naar de werkelijkheid
te kijken, alles wat u daar ziet
bestaat, is het niet helemaal
als in een gedicht?

HERMAN DE CONINCK