Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 255]

[Vier gedichten]

Gedicht voor een violiste

(aan de Bulgaarse Stoïka Milanova)

Jij weeft onomwonden een web van regenbogen
Waaraan geen heispinner of koninginnenpage
Geen beekjuffer of rood weeskind
Ontsnappen kan.

In jouw aanrakingen met de koude
Zingt de dromenman zijn onuitsprekelijkheid
Huilt de zeisman zijn verstomming
Lacht onmenselijk ikweetnietwelke god
Zonder medeklinkers korenbloemen tot in de oneindigheid.

Wij kennen elkaar niet want
Mijn taal is de barok van de vergeetput
Terwijl jouw liefde over de wereldzeeën uitdeint
En in de luchten wolkt.

Ach, en dat je soms vertederd wordt
Door het kuikentje van de fazant - tiktiktik
En door het lieveheersbeestje tot in je vingertop
Op gestolen ogenblikken.

Het uur zal nooit slaan dat jij zwijgt
Omdat je een eeuwige taal mag spreken
Met Ravel en Sibelius en Beethoven
Terwijl ik in de doolhof van een dialekt
Tegen mezelf te praten loop.

[p. 256]

 

Jij dartelt op het ritme van jouw duivelskunst

 

Door de zevende hemel

 

Jij laat mij in de zevende hel van Dante

 

Met onvoorstelbare woorden doodgewoon

 

En niet in staat om onuitsprekelijk te zijn.

[p. 257]

Gedicht voor een vrouw die niet bestaat

Diep in de zwerm ben jij de koningin,
En van miljoenen aren ben jij het brood
Dat niet bestaat, tenzij in het sprookje
Dat ik alleen aan mezelf durf vertellen.

Als de meikevers in lucifersdoosjes kriepen
Snuif ik de roze en witte hagedoorn van je huid,
Dan klim ik naar de zolder om in de laatste mispel
De zachtheid van je lijf te proeven.

Je dwaalt in het labyrint van elk boek
En maakt me ziek van twijfel 's avonds
Wanneer ik Gösta Berling lezen wil
En Rebecca én Schuld en Boete.

Je maakt me alleen gelukkig omdat je
Niet bestaat, omdat je verloren loopt
In de anderen, omdat je woorden madeliefjes zijn
Tien jaar oud in dat schoolboek van Horatius.

Als ik je ooit zien mocht aan de arm van een man
(Het is onmogelijk, want je bestaat niet)
Als ik je ooit mocht zien, wie weet: Let dan niet
Op de dichter die al zijn woorden stuk gooit op straat.

[p. 258]

Gedicht om voor te dragen bij mijn sterfbed

Voel, dichter, hoe je zacht de waarheid wordt,
Zie hoe vriendelijk alle mensen zijn
Hoe gretig ze deze waarheid aanvaarden,
Jij stuifmeeldrager van uitgestorven bloemen.

Tast maar in het koude nest onder je schedel,
Het winterkoninkje zingt in de elzestruiken
En iedereen denkt: Ik wou dat het voorbij was,
Dat hij de oude godvergeten vogel roofde.

Hoor a.u.b. hoe de gouden haverbellen rinkelen
Hoe de wachtende paarden van de apokalyps
Stampen op de brink en in de zakken briesen,
Luister naar je vuisten, naar je laatste woord.

Proef de bange salpetertekst over je wangen
Het beverige handschrift van de oudste wijsgeer,
Ruik het groene protest van de schimmels
En de brekende salomonszegels van je ogen.

En besef wel: je leven is niet vergeefs geweest.
Dit is geen leugen bij een sterfbed, o neen!
Je hebt tenminste jezelf gelukkig gemaakt, dichter;
Je kent de brandgangen van de sterren, je komt er wel.

[p. 259]

Kulturele revolutie

De dichters moeten dood
Knapen met hondekarren halen hun werken op
In de muurkranten schrijft de president
Met Chinese inkt: Ik ben die ben.

De dichters moeten dood
De sergeant wankelt op zijn kunstbeen
En morst drachenblut
Op een oude editie van het laatste evangelie.

De dichters moeten dood
De president stopt de vingers in de oren
Om de bevolkingseksplosie
En de vloek van Confucius niet te horen.

De dichters moeten dood
Op de vier muren van hun vrijheid
Mogen ze dityrambes schrijven
Met bloedende vingeren:

Zoiets leest niemand
Geen kat.

ROBIN HANNELORE