Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 1015]

zoek de mens
De sexu sine sexto

Van en over de Markies de Sade heb ik te weinig gelezen om er met kennis van zaken over te oordelen. Wat ik las, maakte op mij een indruk die niet sterk genoeg was om mij te eniger tijd te doen overgaan tot de geringe inspanning hem op mijn leestafel te krijgen. Hij komt mij voor als een erotische grootspreker, waarop het striemend volksoordeel toepasselijk is: Hoe groter mond hoe slapper... sit venia proverbio! Hij schijnt niet te weten dat het verholene, steelse, geheimzinnige conditio sine qua non is tot erotiek. Hij houdt naaktheid voor prikkelender dan versluiering, brutaal exces voor lubrieker dan de heimelijke genieting, gekocht fruit voor smakelijker dan gestolen fruit. Als erotiek taboe is, heeft dat een reden die niet alleen door de kwezels is gevonden, het briefgeheim is ook taboe en men telt ook zijn geld niet voor het open venster.

Ik denk dat de streng opgevoede puber, die in een decolleté heeft gekeken en meent deze grote zonde te moeten biechten, wel een verkeerde opvoeding heeft ‘genoten’, maar beter weet wat erotiek is dan de Markies. Het Chinese jonge moedertje, dat vóór haar deur, op een druk bewandeld stadstrottoir, met een sierlijk borstje haar eersteling zat te zogen en tegen haar man schande sprak over een in haar ogen prikkelend geklede Europese dame, die haar voorbijging en waarschijnlijk schande dacht over háár, wist het mijns erachtens ook beter. Zelfs de Aziaten, erotische fijnproevers die ons christelijk zondebesef in deze niet kennen en de raffinementen van de erotiek incorporeren in hun godsdienst, zoals uit hun tempelsculpturen ten overvloede blijkt, doen niet aan sadisme van het mag en het moet en ik durf. Zelfs zij houden de intimiteit van het donker en het geheim voor primordiale condities tot zingenot. Deze specialisten dulden zelfs geen vrijerskus in het

[p. 1016]

openbaar, op hum parkbanken wordt niet getrekkebekt. De kus is het begin van een daad die in het verborgene wordt bedreven.

De realisatie van de lubriekste droom stelt dikwijls teleur, de droom nooit. Heil degene die hem bewaart, wel te verstaan zonder zijn tijd te verdromen. De beste methode om van een bezetene een trieste, geblaseerde sinjeur te maken, is naar alle waarschijnlijkheid hem al het nodige ter beschikking te stellen om zich uit te leven en hem wijs te maken dat het niet immoreel is. Zeer spoedig komt hij nog slechts door flagellaire wreedheden op dreef. Daarna kan hij nog, àls hij het kan, erover schrijven zonder het te doen, zoals Baudelaire en misschien ook wel de Markies. Want hij kan niet meer van meet af herbeginnen bij ‘What the boothblack saw’. De schoenpoetser zag niets méér dan een vrouwenenkel, hij genoot daarvan en zou in trance zijn geraakt van een overzicht tot aan de knie.

De slijtage van het huwelijksbed is maar al te wel bekend, maar men leest zelden dat geen enkele vrouw in eenmaal, en zelfs niet in tien, kan geven wat zij voor een man kan zijn.

Op zoek naar getalenteerde voorgangers om er zich aan op te trekken, beroepen de erotiekers zich op Rabelais, Boccaccio, Margaretha van Navarra. Zij vergeten dat er. erotiek is en erotiek. De drie genoemde libertijnen hebben haast nooit een onvertogen woord geschreven. Het zijn intelligente vlegels die vermaak vinden in het tarten van het zedelijkheidsgespuis en het geamuseerd en amusant, maar nooit smakeloos, beschrijven van doodzonden die dagelijks worden bedreven, maar niet mogen worden vernoemd. Zij hebben niets te maken met schrijvers van vuile boekjes, die men natuurlijk graag leest, maar niet leest zoals men Rabelais en consorten ter hand neemt en geniet.

Ik zal geen van beide soorten erotiekers op het bankje roepen waarop ik zelf even heb gezeten. Zij zijn de vrucht en de medewerkers van onze morele ontwikkeling, die op onze technische, wetenschappelijke en wijsgerige evolutie ver ten achter blijft en thans een grote stap zet. Men kan na het Concilie immers, zonder enige vrees ongelijk te halen, encyclieken voorspellen en bij voorbaat toejuichen, waarin Johannes de zesendertigste de contraceptie met het oog op de wereldhonger tot een plicht van naastenliefde zal uitroepen en Paulus de zeventiende de echtscheiding in welomschreven gevallen tot een gewetensplicht, mits zij aangegaan worde tijdens een Echtscheidingsmis en de kinderen

[p. 1017]

worden toevertrouwd aan een katholiek echtscheidingswezenhuis. En dat zal hun tot eer strekken.

Het kan niet worden geloochend dat de techniek van het geslachtsleven tot nog toe in de verhaalkunst niet de plaats heeft ingenomen die zij in het werkelijk leven ‘bekleedt’. De romancier heeft ons echter meer dan duidelijk laten verstaan, dat hetgeen hij beschrijft, alleen dààruit voortkomt en hij heeft ons altijd getrouw tot aan het bed, of de plek in duinzand of koren geleid. Veel andere levensfactoren, niet veel minder belangrijk en die hij mócht beschrijven, heeft hij veel meer genegeerd, de strijd en bezorgdheid om het brood, de bronnen van inkomsten. Hij vergat nooit te zeggen hoe dikwijls de echtbreker naar zijn maîtresse ging, maar altijd hoe hij de cadeaus voor haar betaalde. En in hoeveel romans wordt de levenslange slijtage-oorlog, à zestien uren per dag buiten de alkoof, met de vrouw waarmee men 's nachts een halfuurtje stoeit, niet eens elke nacht, in hoeveel romans wordt die beschreven met de precisie voor de coïtus zo onverbiddelijk geëist, heren Grotemond? Zolang zulke tekortkomingen worden vergeven, waarvoor geen enkel excuus geldt, beschuldigt men ten onrechte de schrijver van een voorzichtigheid om niet te varen gelijk Oscar Wilde en menig ander.

Voor mij die niet meer slechter kan worden en zelfs Jan Cremer toch helemaal uitlees, moeten onze seksuele bevrijders niets laten. Als ik echter lees dat zij de jongens in de school willen leren pijnloos te ontmaagden, vraag ik mij af of zij hun dat na de les als huiswerk gaan opgeven en druk ik de hoop uit dat, als het soms hun bedoeling mocht zijn ons aangenaamste vrijetijdsverdrijf te bederven door er een schoolplicht van te maken, zij ons dat zouden zeggen.

G.W.