Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 990]

Vijf gedichten

Even romantisch

Je ouderlijk huis alleen in de nacht
wij smal bijeen in het bed
waar je lichaam zijn jeugd heeft verslapen.
Wij durven niet naakt zijn. Nog niet.
Misschien om de belendende kamers
misschien om de herfst in de lakens
misschien daar hier gestorven werd.

Of wens ik niet te schenden wat ik schond
en vind ik nu wat ik nooit vond
een kind dat minnend een kind wil blijven
dat wijzer dan de warme man
die zij straks in haar noden kan
hem leert daar zij hier werd verwekt
hoe in een nacht als deze uren
wat wachten op elkaar geen wachten is
maar binnen moederlijke muren
te zeldzame gedachtenis.

[p. 991]

Klein mirakel

Haar glas en zijn afwezige lippen
haar lippen en het aanwezig glas
dat eer het dienst deed aan haar lippen
verbaasd zag dat het ledig was
en hoe toen 't weer was volgeschonken
het niet haar hand was die het nam
haar lippen wel die gulzig dronken
alsof de wijn geen wijn meer was
alsof het glas geen glas meer was
maar lippen die aanwezig waren
zo fel aanwezig dat het glas
vermoedde hoe van haar twee handen
de zekerste de zijne was.

[p. 992]

In opdracht

De lucht ingaan alleen officieel
achter een cockpit papieren lezen
zelf gedikteerd door wie ooit gelezen
verweesd bedeesd naast nog groter heren
Sabena's gehuurde glimlach delen
champagne ter hand als men bier begeert
eenzaam bedrijf dat niemand mij leert.
Het is mij liever in de vage staart
naast wie mij mint nu ergens laag
en ver mijmerend in een keuken
achter een raam de wind ondervraagt.
Zal ik dan altijd doffe doorslag zijn
prullige paraaf een anders stem
en erger nog vanavond op een bed
terwijl ik nors een schoen uitschop
achter mijn rug een tweede bed te weten
waarnaar als ik het licht uitknip
een aarzelende hand ik strek
en enkel vindt wat ieder raakt
die na mij komt of voor mij was
zijn neergegooide regenjas.

[p. 993]

Nieuwe bril

In oude steden soms u zelf ontmoeten
langs water bijvoorbeeld te wintertijd
het beste seizoen om de man te groeten
die gij niet waart maar die gij zijt.

Hij is niet alleen maar wie de onbekende
natuurlijk een vrouw nooit eerder gezien
in een vliegtuig haven nacht of legende
noch na uw dood ook niet voordien.

Vreemd vraagt gij u af hij spreekt met zijn woorden
woont in mijn kleren onthult mijn gezicht
en dat ze reeds aan elkander behoorden
verklappen hun handen aan 't licht.

Uw eenzamer glimlach vertrouwde straten
in een spiegelruit uw haar in de wind
wie naast hem liep heeft u nimmer verlaten
gij hebt haar niet genoeg bemind.

[p. 994]

Hechtenis

Mijn schaduw tast een graf weer af
vader al jaren op water en klei
ik in mijn voornaam nog vogelvrij.

Men heeft vader gezegd
een mens denkt soms in ouders
ook een zoon is een zoon is een zoon.

Of een woord
en een woord is
wat vocht in de mond
wat slijk in de hersens.

Tot men zelf in een graf
een stap in de klei
twee handen vol braille
een schaduw voorziet
een voornaam benijdt
uit wat water bevrijd
die uw zoon is uw zoon is een woord is.

KAREL JONCKHEERE