Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 598]

Vluchten voor Rodenko

[‘Welkom te Eeklo’ (stedelijke publicatie)]

‘Welkom te Eeklo’ (stedelijke publiciteit)
- als een tripleconcerto het wegdek vertakt.
Dan (tenslotte, plots) zo belangrijk
het oponthoud, het einde van de upsilon.
Mijn zwager woont er
en daar woont mijn zuster, Yolande.

Een oranjepoort, zwaar in de verf
als een nog natte vrouwelijke vingernagel,
de voordeur is van bescheiden blauw,
de tyrolien met zijn korrel
als een film uit 14/18.

Eén minuut lang lacht de wereld
der kinderen: zo, hier zet jullie oom Chaplin
voet aan wal. Kijk, ik kom in jullie kontinent
van 50 vierkante meter!

Dan, door het raam zien en zeggen:
heerlijk die koeien met hun gat naar de wind
en worden de bomen dit jaar zeven jaar?
ik hoor iemand niezen, ik hoor iemand naderen.

Het brandt, zeg ik. Onder mijn hak
ik berg een citroën van blik. Toe,
het brandt zeg ik. De kinderen zoeken -

ik voel mij de koning te rijk.

(Eeklo)

[p. 599]

[De stilte houdt mij staande]

De stilte houdt mij staande -
niemand, ook niet in dekaden, kan zeggen
wat ik in één seconde voel:
hoeven op een horizont van mist
paarden die de ruif verlaten, snuivend,
een koe die ons volkomen kalm bekijkt
en de bomen vooral die hun verlamde
bestolen takken laten hangen,
ontzomerd, in het avondfiligraan gespijkerd.

Daarom wordt het donker in het raam,
daarom staat met één ruk op de rem
het landschap stil;

de knaap die naar zijn vader loert
(zelf langzaam vader wordt),
de non die devoot haar blikken
in de leerdoorzeten zetels bidt,
mijn vrouw, de knieën dicht
als basis voor haar handtas,
merken niets. Bemerken niets.

Het kan ook niet -
dit is een facultatieve halte.

(Busrit)

[p. 600]

[Ik beluister (niet blasé, geloof me)]

Ik beluister (niet blasé, geloof me)
kwartet 3 van Beethoven
(zon op het venster, luiuit lig ik
op de rustbank, A., is naar de trem
voor een interim te Koksijde)

stop een pijp
(keurig gesneden Filippijnse)
stuw een rookwolk naar de
laaghangende salonlamp.

zie, ik noem dit geen vuurwerk -
een paddestoelwolk in miniatuur
valt als een parachute open,
ik huiver niet, ik ben niet besmet,
ik leef ten voeten uit met achter
mijn kiezen het aroma van de koffie, nog.

Ik heb enkele kleine moeilijkheden
een verharding op de linkervoet
een vriend die onbegrijpelijk wordt
in zijn brief. Hij kent (literair) succes.

(Een dag als een ander)

[p. 601]

[Ik woon in de Koningin Astridlaan]

Ik woon in de Koningin Astridlaan
van de stilte,
met de 100wattlamp, de schimmelpenninck,
de blauwe kop met de gekartelde koffierand,
de brilmontuur waarin het zware linkerglas
en de stilte. Ik heb de stilte.

De stilte, de enorme stilte,
zij komt me tweemaal zo stil voor
als de stilte van daarstraks -
toen ik Le Grand Meaulnes herlas.

(Exprimer la vie comme s'il n'y avait pas
entre vous et elle les mots)

Ik streel De hond met de blauwe tong.

Ik ben zo middelmatig een dertigjarig man
dat ik een boek wil schrijven
(een wirwar familiale wissewasjes, misschien)
met dik in de verf mijn opgedirkte ontgoocheling,
met (op de flap) mijn gedachtenloze dubbele kin.

Ik pruts aan mijn pukkels,
de reuven rol ik tussen wijsvinger en duim
en denk: ik heb roos en ruim
de tijd om over mijn tikmachine
de hoes te leggen met de te dikke rode letters
torpedo.

[p. 602]

 

Wie is als ik

 

de laatste letter van mijn tikbord?

 

 

 

(Spleen, toe nou!)

 

 

 

HEDWIG SPELIERS