Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 17

[p. 370]

Spiegels

1.

Voor deze spiegel stond mijn moeder
toen ze van mij zwanger ging.
Nog steeds kijkt zij mij aan
maar nu uit mij.

2.

Een mensenleven dieper dan mijn ogen
rust mijn vaders schedel.
Nog anderhalve meter
van mijn begane grond.

3.

In deze zachte vrouw
groeide een kind van mij.
Nu is de wereld reeds
te klein voor hem geworden.

4.

Ik luister naar mijn zoon, hij zingt,
muziek en woorden van een vreemdeling.
En ik die dacht dat kinderroof
gestraft werd door de wet.

5.

In dit boek staan mijn verzen,
staat mijn afval te lezen.
Of ben ik soms de afval
van deze gedichten gebleven?

[p. 371]

6.

Maat na maat heeft Ravel
verlost zijn droom uitgeschreven,
maat na maat wordt hij door dit kind
weer in zijn droom gedreven.

7.

Uit een wildstropersstrik
heb ik woest onze huiskat bevrijd.
Daar ze oud wordt en vies
hopen we dat ze vlug vanzelf zal sterven.

8.

Rijden door mistweer bij avond
op weg naar een stervende vriend,
voor zijn drempel vernemen dat hij dood is,
misschien kwam hij mij tegemoet.

9.

De beste beeldhouwer blijkt nog de dood:
één exemplaar in unieke materie,
naar het levend model
tot abstraktie gedoemd.

10.

Houtsblok in haardvuur:
geestdriftige stem
die zichzelf overtuigt
dat sterven is schoner dan slapen.

11.

Een goedgelezen boek herlezen
is veranderen van naam,
door een gebarsten raam
zijn blik bezeren.

KAREL JONCKHEERE