Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 15

[p. 1117]

De schimmelruiter

Morgen wellicht

nokturne op het uitgespannen weefsel
mijn kindergaarde zwijgend opgeknoopt
en zuivere weeklacht in het poppenhuis

ik moet de haan nog horen schreeuwen
nog pogen mijn gebeden te ontgraven
voor men in mijn ingewanden boort

waarschijnlijk een van de dagen
die stram op het noorden te blaten staan
morgen wellicht

[p. 1118]

Orfeus

voor jean cocteau

ik spreek de taal niet meer
van mensen en van dieren
eeuwen geheimen
hebben mij van u vervreemd
hebben doorheen mijn wanden
uitgeschreeuwd hun blind besef
van schuld en nederlaag
voorgoed - dit vreselijke weten

ik hoor de stemmen in mijn bloed
tegen het touwwerk van de masten slaan
op elke brug staren
verlies en ondergang mij helder aan
ik ga de nachten in en uit
met diep in mij
de woorden van de honderdman
als een bekend verwijt

ik heb de dood in haar verlatenheid
bezocht en niet
gevonden niet herkend de diepten
van haar grenzeloos verdriet
mijn onmacht zal de poorten sluiten
op de verwoesting van mijn onaantastbaar rijk
geluidloos gaan de vallen open
voorbij de kustlijn stoot ik op mijn eigen lijk

[p. 1119]

Langzaam

langzaam tot steen geworden
met de stem van zeven stromen
die sliepen in het huis
de handen aan de lippen

langzaam verbijsterd door de schaduw
die het oeverland van heuvels
tweevoudig sneed in mijn koraal

langzaam in puin gevallen
na de doortocht van het kind

langzaam herleid tot lichaam

langzaam

[p. 1120]

Complainte

golven eeuwen geleden aangespoeld
sluiten de stemmen in zich op
die langzaam op mijn schaduw overeind gaan staan
die onverstoorbaar in mij huizen gaan
als in een holte van de tijd
waaraan geen eindpunt is en geen vergetelheid

ik heb de algen in mij als een dracht
waaraan geen liefde vreemd gebleven is
eens moet het zout versterven op mijn open lippen
op een vergeefse tocht uit mijn omslotenheid vandaan -
onder de vloedlijn schuilt een nieuw gemis

[p. 1121]

Tcha-tcha-tcha au soleil

had ik een huis in alle heuvels van het vasteland
een woning onvervreemdbaar op het helder schuim der golven
waar men naar binnen wandelt als een tijdverdrijf
een klein vergeten en een groot verdriet temeer

ik had alleen een zon die klagend om de stilte hing
als om het sterven van de zomer te bewenen
in woorden zonder bloed uit handen zonder stem
een nieuwe wonde in de uitgebrande lenden

ik had een eiland en een schaduwrijke boom
verdediging misschien - en verder niets - een zon
die mij met blindheid sloeg en door mijn lichaam heen
wellicht het eenzaam landschap aan de overkant kon zien

NIC VERLO