Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 14

[p. 1274]

Fossiel

Nu ik dit vuur uitgespuwd heb
werden mijn diepten donker
en begon een plant zijn groei
naar het verhongerd licht

nu ik niets meer zie
ben ik een vlamloos wonen geworden
doorstraald van grote schitterende oogopslagen
en eten stenen lippen mijn stem

hier is niet veel meer
dan dode slaap vergroeid -
en wat helpt mij een hoeve nog
in wit bloed met aderen van ijzer -
een kruis slaan de takken tegen een dichte lucht

ik behoor niet toe aan de aarde
al weet ik ook niet wie ik ben
een schelp een anker een mes
de gevaarlijke laatste telg

en de wet dan? de wet zegt
niets is bestand niets wordt geopenbaard -
en toch moeten vergaan verstikt
verglinsterd: een glasscherf een ster

[p. 1275]

 

ik ben een getij gevlamd als hout

 

ik sla de dagen gade dood als zaad

 

ik ben lichaam van de aarde

 

in mij zwemt en verstrengelt

 

 

 

een blinde nooit rijpende engel, een vis:

 

fossiel gestold in mijn steenkoollagen.

 

 

 

JACQUES HAMELINK