Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 13

[p. 1287]

Vrouw

Hoe wonder dat mijn handen,
de schichtige vissen, verstillen
als wieren gewillig in het stromen van de haren,
de waterval die op haar schouders stort
en daar volkomen in zichzelven rust
en niet vervloeit -
gelijk der borsten fiere sprong
en 't heupwaarts schieten van de dijen
afbuigen en berusten in begienzing blij aanvaard,
in onverholen lieflijkheid
waarin haar ziel kan wandelen argeloos
en niet verwaait,
geen onrust kent, geen drang naar horizonten
noch 't scheppend buiten treden in de ruimte,
maar thuis blijft in 't verband dat haar geviel
en leeft van een verwachten,
een aanhalen
waarvoor de leden teer en soepel zijn geschapen
en 't zuidelijk klimaat van 't lichaam is
zoet verbranden van verlangen
naar ontvangenis.

RENE VERBEECK