Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 8

[p. 67]

Psyche's elegieën om Eros

I

Is dit een troost: zichzelf een rad
voor de ogen draaien en geloven
dat wat men eenmaal heeft gehad
nooit in de dagen zal verdoven?

Ach neen, geen leugen is een troost
voor langer dan een korte wijle.
De mond, waaraan men eens verpoosd,
verkilt en gaat teloor in 't ijle.

Dit weten wij in 't eind: de hand
zal altijd weer ten afscheid wuiven
eer wij, vergrijsd en leeg, naar 't land
waar alles blijvend is, verschuiven.

[p. 68]

II

Hoe roekeloos en schoon die band geweest
in 't ongemeten wentelen der tijden:
zeg nu vaarwel. Uw lichaam en uw geest
gaan wegen langs waar ik u niet kan leiden.

Dit ware een uur om droevig bij te zijn
en, peilend in het eenzaam hart, te weten,
plots klaar, dat alle leed en alle pijn
als vrienden in mijn schaduw zijn gezeten.

Maar neen, geef niet om mij. Ik zit aan 't raam
en kijk, wat ouder en wat wijzer, buiten
waar elke roep en elk gebaar uw naam
weerkaatst als zilver zingen aan mijn ruiten.

Uw leden wekken, schoner dan de dood,
herinnering, gezelschap voor mijn dagen,
die ik geniet als 't dagelijkse brood.
Geen mens, in 't eind, kan meer en beter vragen.

MARC MOONEN