Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 640]

[Gedichten Willy Vaerewijck]

Ars poetica

Wat adel was is te herwinnen,
De binnenbronnen zijn verdroogd
en wij staan voos van zaad en zinnen
en onverhoogd.

Nog is het een gehavend zingen,
Nog is het een geschonden stem,
Maar iets wordt vrij in alle dingen
en ook het woord ontkomt de klem.

Geef alles weer zijn koelste namen
en teken weer de hardste lijn,
In 't magisch hart stromen zij samen
om louter lied te zijn!

[p. 641]

Vaarwel

Nu deze kamer klaar en koel
buiten de stoot der winden.
't Volstaat: een spiegel en een stoel
na 't breken met de vrienden.

Alleen, alleen na stoet en strijd;
Gedeerd, maar niet verloren,
want klaar om binnen duidelijk krijt
te vechten om de sporen.

[p. 642]

Hellas

Op welk rif zullen wij breken,
de ogen zon- en einderblind?
O, leven met de duizend streken
en d'ene streek die men niet vindt!

Wij zamelen, bouwen en wij slechten,
zo jaar na jaar, moeilijk gewas.
Er is geen hart of het moet vechten
en wie, wie vindt het ver Hellas?

[p. 643]

Wat weet gij...

Wat weet gij van de dood,
nog boordevol van leven,
begerig om te geven
uit handen, hart en schoot?

Hoor, de vreugde om het wagen
pijpt en borrelt in het hout
en 't verjongen van de dagen
smaakt ter tong weer zoet en zout.

Schuw en aarzelend gevlinder
boven een hart van duizend vâam!
Duik mijn lieve - en gij vindt er
't licht waaruit wij zijn ontstaan.

[p. 644]

In memoriam

Waar zij eens was is nu de ijlte
ruiten en spiegels zijn geblind
sedert haar wezen hier verijlde
en ook het hart, het hart bleef blind.

en klopt in een verloren ruimte
zijn kommer om dees eenzaamheid
en weet niet wat dit huis verruimde
maar wordt steeds losser van de tijd.

[p. 645]

Ik, de duiver...

Ik, de duiver op het bard,
Gij ter kevie eng gebannen
Zestig mijl van hart tot hart
Hoe, mijn lief, te overspannen?

Was er ooit één dag zo diep
van verlangen en van derven?
Vleugellam zo God me schiep
zou 'k iedere vlucht besterven.

Duive ach, mij rest slechts 't koeren,
mij het kroppen van 't verdriet
mij de ogen leeg te loeren
in het grondeloze niet.

[p. 646]

Vae soli

't Gemeen gunt aan de hoge moed
een brits en tien plavuizen
en spilt het schaarse blauwe bloed
rond galgen en kruisen.

Zij gnuiven om het geil vertoon
der tabbaards en der pruiken
en prijzen knechten die om loon
het felle hoofd doen stuiken.

Ei lacie! Wie een wit verkiest
boven 't gemene streven
voor staat of straat, is 't àl te driest
alléén te leven.

WILLY VAEREWYCK.