Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 6

‘Bevete Coca-Cola’

Zeker, zeker, ze hebben soms lieve snoetjes op die aanplakbiljetten, ik wil er geen kwaad van spreken, men kan er in het voorbijgaan met een zeker welgevallen even zijn blikken overheen laten glijden, al zijn al die Amerikaanse pin-up girls mij veel te veel gestandaardiseerd: hun charmes en hun trucjes lijken onuitstaanbaar vervelend op mekaar - ik stel me voor, als ik in Amerika moest getrouwd zijn, dat ik op den duur mijn eigen vrouw uit de hoop niet meer zou herkennen... niets dan snoeperige snoetjes ach, allemaal snoetjes zonder ziel.

Dat al die glimlachende coca-cola-maagden mij zo jammerlijk weinig kunnen doen wankelen in mijn trouw, ligt echter niet alleen aan het cliché-karakter van hun bekoorlijkheden. De coca-cola zelf kan me eigenlijk niet schelen; dat is, als al die andere limonadetjes, juist goed genoeg voor de verloren triestige momenten dat een mens soms niet weet wat nu te drinken. Maar er zijn de manieren van die coca-cola-maagden; ik bedoel: er zijn de manieren van de reclame die hier wordt gevoerd. Met al die pin-ups op de hoeken van al onze straten willen ze ons aangenaam benevelen, ons glimlachend hypnotiseren, ons onder de bedwelming van een massa-suggestie brengen, tot wij zelfs niet meer proeven hoe die coca-cola eigenlijk smaakt, maar het drankje slikken alleen omdat Jan en Pier en Pauwel het ook zo doen, en wij het allen samen blindelings slikken (als ik het zo mag zeggen), alleen omdat de grote herbergiers die ergens heel ver achter de toonbank staan, het voor ons zo hebben beschikt en uitgeschonken.

Maar ik, ik drink niet mee. Er is een vorm van reclame, en ook van politieke propaganda, die mij, bijna automatisch, weerbarstig maakt en tegendraads. Ik geef het toe, dat ik van nature graag alleen door het leven loop; al ben ik helemaal geen individualist, ik ben een alleenloper, dat is waar. Maar ik wil mij toch ook graag door anderen laten overreden, laten overtuigen, d.w.z. met bewijzen en argumenten mij iets laten aantonen - niet echter mij laten overdonderen. Ik wil niet dat men mij iets opdringt: noch een opvatting

[p. 544]

noch een flesje coca-cola, op een wijze als telde ik zelf daarbij niet meer mee. Als men mij met fanfares of pin-up girls tracht te overbluffen, sluit ik mijn oren en mijn ogen potdicht, en als een egel die in gevaar verkeert stel ik vanzelf al mijn stekels recht, en ik zeg: neen en neen en neen, ik loop niet mee, ik brul niet mee, ik drink niet mee.

Maar het ergste van alles gebeurt dan toch in Italië: ze durven voor hun coca-cola reclame maken tot aan de oevers van het Comomeer, tot op de muren van de Venetiaanse paleizen, tot in het oude heilige Florence: ‘Bevete Coca-cola’, drink coca-cola! Ziet gij de zeven jongedames en de drie jongemannen uit de Decamerone of ook de leden van Cosimo's platonische Academie; ziet gij Dante, Donatello, Michelangelo met een glas coca-cola in de hand? - het is een belediging, en het is ook een bedreiging.

Want wat moet er geworden van de Europese geest, als ook de mensen in het Zuiden coca-cola beginnen te drinken? Wat voor een soort van inspiratie zullen onze kinderen nog vinden op de bodem van een glas coca-cola? Zeker, de toekomst van de Europese cultuur wordt door vele en veelsoortige gevaren bedreigd: oorverdovende, verblindende gevaren, maar ook andere, verborgene, achterbakse, perfide... en een van die geniepige gevaren wordt verzinnebeeld door het bekende onnozele flesje coca-cola. Ik houd mijn hart vast voor een cultuur, waarbij de dichters en de denkers coca-cola zullen drinken.

A.M.