Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 977]

Dodenweg

Een wolkenloze zomerdag,
maar als een paarse wolk de hei;
een opgeschrikte vogel riep
en dat deed pijn als het gepiep
van griffel op een kinderlei.
Toen weer de stilte en ik zag
langs de oeroude weg een rij
van doden trekken mij voorbij.

Er was geen eind en geen begin
en ik bleef steeds er middenin:
een kern van leven, om mij groot
het protoplasma van de dood,
O angstig-kort besef van Tijd,
in aller eeuwen tijdloosheid!