Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 973]

De beer

Op lage sokken sjokt hij langs de staven
en snel ontmoedigd tracht hij soms te draven;
tien pas naar d'ene, tien naar d'and're kant,
dat zijn de maten van 't cementen land.

Soms staat hij eensklaps stil om na te denken,
of hij juist de vrijheid niet zag wenken
tussen twee tralies door en langs een boom,
het kon toch waar zijn, maar dan zakt hij loom

weer op vier poten en hervat het lopen,
dat nimmer aflaat en zelfs in de slaap
hem verontrust en toch snel doet hopen

dat achter de doorsneden perspectieven
de zachte gronden van de wouden zijn,
waar hij geluk kan vinden naar believen.