Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 630]

Over de inkeer

Na 't avondeten schuift hij langzaam toe
en vraagt, reeds ver, of er nog vrienden komen,
ontrijgt zijn schoenen en gebaart zich moe
om als een kind te deinen in zijn dromen.

Doch veilig in zijn kamer, want alleen,
voelt hij zich als een nachtschone openvouwen,
schikt glimlachend de stilte rond zich heen
en weet zich rijp tot murmelend beschouwen.

Wàt hij zal zien, of zijn bedaagde stem
straks 't spoor van schuwe woorden heeft gevonden,
deert hem niet meer. Alleen dié vrees in hem:
het plots weer branden van vergeten wonden.