Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 5

[p. 627]

Over de onrust

Als de angsten om het leven na de dood
geluwd zijn en de geest opnieuw kan stijgen,
verbreekt de bange stem van 't vlees haar zwijgen
en waarschuwt mij: de verten zien weer rood.

Bij zielezorg voelt men alleen zijn nood,
des nachts zoekt men solaas in rustig hijgen,
doch als er schimmen 't schuwe lijf bedreigen,
wordt men het kind dat schreit om moeders schoot.

En al wat wij aan zekerheid gewonnen
blijft zonder baat voor ons gemene zeer,
dat om ons heen zijn bijten is begonnen.

Een kudde ruggen is een broos verweer;
hoe recht ik remmend mijn gebogen kop
en dring ook deze vrees mijn glimlach op?