Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 308]

Niet onverwacht

Ik meen niet dat de dood ons kan verrassen,
in elke avond knaagt reeds afscheidspijn,
te vele tranen hebben 't oog gewassen
dat het niet zie hoe wij steeds stervend zijn.

Verlangen naar een goddelijk herleven
rijst uit de vrees om wat zich langzaam strekt
en dat wij alle namen mogen geven
zolang de huid de holten dapper dekt.

Hoe triestig ook, men leert er zich aan wennen,
als de ure nadert vindt zij ons bereid,
daar wij sinds lang de matte aswolk kennen,
die elke nacht over onze ogen spreidt.