Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 1248]

November

L'an fuit vers son déclin...

Het jaar vloeit langzaam naar zijn einde
door nevel, stormen, duisternis,
een stroom van dingen die verkwijnden,
van leven dat verloren is.

Gezien van over brugleuningen,
biedt het een huiverig gezicht,
als gleed een stoet van drenkelingen
voorbij onder 't lantarenlicht.

Hem die de waarheid kan verdromen,
blijft echter ook en onverzwakt
een stille vloedgolf tegenstromen,
die al de rest veroppervlakt.

Een stroming uit het eindeloze,
die ons ontmoet en verder gaat,
die steeds een ander heeft verkozen,
maar ons de geest-drift laat.

O schenk mij aan de naaste brugge
nogmaals de zoen van je gelaat?
Daarna, lief kind, zijn 't weer twee ruggen,
waartussen een lantaren staat.