Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 1052]

Het huis

Het is een stil en rustig huis
geborgen tussen zee en duin,
met spar- en populiergeruis
en wilde geuren in de tuin.

En wie er wonen zijn gewoon
aan stille dagen zonder kind;
de lang gevoede droom, zo schoon,
wijl onvervuld in 't eind, verzwindt.

Hier is het laatste woord gezeid
dat tussen man en vrouw kan zijn.
't Gebaar, tot liever taal gedijd,
verinnigt méér hun samenzijn.

De hond, de boeken aan de muur,
't is alles stil; het uur vervliet
in dromen over 't avontuur:
de dag verkwijnt, men ziet het niet.

En de genode gaat, zeer laat,
uit dit zo rustig huis weer heen
en doolt verloren door de straat:
wat hij daar zoekt, bevroedt niet één.

MARC MOONEN.