Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 26]

Ter grens

Ter grens van rouwende verwondering
gehuld in het geschuif van moeders handen...

Werd ooit de dorst naar daad en verre stranden
zoeter bedrogen in een liefkozing?
Werd ooit van sterveling tot sterveling
zachter gezocht naar 't slaken van de banden?

Zij minde en hield mij thuis van vreemde landen.
'k Berustte peinzend in de onttakeling.

Doch thans, nu ze op de rand van haar bestaan
mij liever wordt, en plots, in schemering
de man, haar zoon, vermoedt, ziet zij mij aan,
ter grens van rouwende verwondering,
haar handen droog en schuivend op mijn slapen.

God heeft ons niet voor groot verdriet geschapen.

JOZEF DE HAES.