Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 2

[p. 274]

Elegieën

[1]

De nacht gloort donkerder dan ooit tevoren,
Uw bloed roept en gij wacht.
De wind huilt droeviger omheen uw toren
Dan ooit eens op een nacht.

Gij wacht en vraagt en tallemt in uw twijfel
En uren waaien heen;
Nog hoort gij niet den stoet, met trom en fijfel,
Er is de stilte alleen

En het gezoem van roerende gepeinzen
Doorheen uw koortsig hoofd.
Hij komt wanneer deze ijle nacht zal deinzen:
Dat heeft uw droom beloofd.

Sta op en staak het wachten in den toren,
Hij komt niet meer vannacht.
Hoe bleek gij zijt! Méér als een vrouw te voren
Die op haar minnaar wacht.

[p. 275]

[2]

Zoo ging de droogte heen en komt de regen
Oneindig, grijs en sluik.
Eentonigheid groeit langs verlaten wegen,
Een kind in uwen buik.

Uw stap verzwaart, uw smalle voet zinkt voller
En dieper in het zand
Wanneer uw hoop, vervoerd en dol en doller,
U brengt tot aan het strand

Waar eens hij landen zal, door zee en zonnen
Geschuurd en gepolijst,
En, harder van gebaar, - den strijd gewonnen -
Gelijk een god verrijst...

Gij weent opnieuw en er valt grauwe regen...
Geduldig moet gij zijn.
Vertrouw en keer... Doch gij verlaat de wegen
Eerst als gij krimpt van pijn.

[p. 276]

[3]

Zing luid en luider nu, geheel bezeten
Van droomen en van drift:
Hij is op komst, die vreemde lustgebeden
In uwe borsten grift.

Hij komt - er is de bonte kleur van stoeten
En 't schitteren van goud -
En zoekt naar u en wil ù eerst begroeten
Opdat gij weenen zoudt

Van stil geluk. Nu gij uw vool, gepaster,
Van vóór uwe oogen doet
En rilt, voelt hij zijn hart onvaster
En luider slaan zijn bloed...

Er is het prevelen van tranen, 't zuigen
Uws monds en aan uw koon
Zal hij vannacht stilfluisterend getuigen
Voor lauwers van zijn kroon.

[p. 277]

[4]

Het woelt in u - uw oog schiet plots vol water -
Het stampt onder uw kleed,
Doch gij gedoogt, wetend dat hij eens later
Het loon wordt van uw leed.

Dan kwam het uur - trouwe slavinnen waakten -
Dat gij uw polsen beet
En dat het kind, bij kreten die gij slaakte,
Tusschen uw dijen gleed:

Een schakel méér van u naar hem gesmeden,
Een teere deelgenoot
In het verbeiden, lang en niet te meten
En wreeder dan de dood...

Gij waakt bij 't kind en buiten zingt een fijfel
Wat gij te goed begrijpt.
Gij weent en gilt hoe vreeselijk de twijfel
In deze nacht u grijpt...

GERARD VAN ELDEN.