Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 397]

Mijn hand

Mijn hand, mijn hand, o zachte, jonge wind,
die door het landschap huivert van uw haren,
en langs uw oorschelp daalt, uw keel bemint,
en daar nog toeven kan, na zooveel jaren.

Mijn hand, mijn hand, o warme, diepe zoen,
die schemer zaait in uw wijd-open oogen,
en krank u maakt, en zonder mededoogen
den laatsten bloesem zoekt die schuilt in 't groen.

Mijn hand, mijn hand, o vreemde, teedre dood,
die tweemaal sterven doet na tweemaal leven,
die in uw kreet een dronken lied kan weven,
maar vàst het stuur omknelt van onze boot...

MARCEL COOLE.