Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 154]

Ascese

De dagen wentelden naar harmonie,
vast werd van lach en tranen de verhouding,
in woord en daad kwam grens, drong symmetrie,
geluk werd evenwicht, en rust onthouding.

De wilde vlam brandt laag nu, onbewogen,
geen rood of purper meer, alléén nog wit,
gelijk het regelmatig valsch gebit
in 't wit gelaat en tot het wit der oogen.

De trotsche schuit zakt dieper in het zand,
de kaper droomt niet meer van avonturen,
maar soms, in d'eenzaamheid der avonduren,
huivert ineens een rug, trilt er een hand...

Marcel COOLE.