De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 444]

Bleek mietje, door G.K. van den Bosch.

Ze had haar lichaampje gebogen. Haar bovenlijf was half gezakt in haar onderlijf, zoodat ze de warme kreukels van 't buikjesvel voelde. Haar gezicht: geelwit, weekbol, opgezette wangen, stomp neusje omhoog, vertrokken mond met twee lippen als paarsche regen wormen, laag het voorhoofd dat aan den onderkant ver de oogholten overgevelde. Haar haren, als rottend vlas, van boven geplakt met water, ter zijde met vlokken verwaaid. Zoo zat ze gehurkt op de blauwe stoep van een hoog huis aan de drukke gracht. Met haar witgrijze, halfblinde oogen, die moeder had ingedrukt toen ze kind was opdat ze zou schreien, zag ze wezenloos naar de menschen. Ze bedelde er niet meer mee want ze was te moe. Zoo dikwijls had ze vandaag er al mee gevraagd zonder gevolg.

Nu zag ze de menschen voorbij haar gaan, vreemde wezens ver schrijdend boven haar, andere soort dan zij. Nog zieker werd ze en meer boog ze het rugje om van voren warm te zijn. Ze voelde zich van achter zoo moe en wilde leunen tegen den huismuur. Maar ze was te ellendig om overeind te gaan zitten en verder te schikken, zoodat ze bleef gehurkt en alleen wat meer zich kromde, omdat het gemakkelijker was. Toen het hoofd haar zwaar werd van 't voor-

[p. 445]

over hangen, hing ze het naar achter, den nek latend inzinken dat het in haar keel kropte. Haar kaak werd moe en ze liet toen haar mond openhangen; er liep spuug uit haar mond langs haar kin en 't drupte op haar bruin jurkje; maar ze wilde haar handen niet van elkaar doen om haar armmouw er langs te vegen en zoo bleef ze bevend en kwijlend zitten.

Op de straat werd het stiller en ze zag dikwijls alleen maar de tram voorbijgaan en geen menschen tusschen de tram en haar. Het was donker geworden en de lucht, dik van watergrijs, was als een gutta-percha komholte. Zij liet haar hoofd nog meer naar achteren vallen en zag nu niets dan de droefheid boven zich.

‘'t Zal gaan regenen’, dacht ze, ‘en ik wou wel dat ik tegen 't huis zat, dan zou ik niet zoo nat worden.’

Maar ze kon zich niet overeind krijgen en nu gingen ook haar beenen al trillen. Ze deed ze dicht bij elkaar en trok ze met schokjes op, dat de dijen tegen haar buikje kwamen, het eenige dat ze warm aan zich voelde, ze drukte nu ook haar bovenarmen tegen haar buikje, de handstompjes geklauwd naar boven houdend en de ellebogen dicht bij elkaar strevend heel van onderen, tusschen de beenen, waar het haar 't warmste scheen. Ze deed haar oogen toe en voelde wat lauwe patsjes op haar bevend koude wangen.

‘Zat ik nou maar thuis, zat ik nou maar thuis, zat ik nou maar thuis. ‘Als ik nou 's allemaal warme zakken op me had, van die dikke uit de fabriek en dan nog Hein zijn jas dan zou ik warm zijn.’ Ze dacht zoo, met de oogen toe, lang aan de zakken en ze voelde ze op zich warm en nog warmer, heelemaal om zich.

De regen viel dichter en ze voelde aaneens haar rug weer rillen, langs haar knokenrugje; ook haar buikje ging rillen en nog kon ze maar niet opstaan om dichter naar 't huis te gaan zitten. Als ze tot de vensterbank kroop, dacht ze, zou ze droog zitten met den rug tegen 't rasterwerk. ‘Kon ik maar opstaan, dan deej ik 'et.’

Ze werd natter en om haar voeten kwam een plasje. Ze

[p. 446]

voelde het water tegen haar voetzolen zuigen en kreeg een hevige beving over 't heele lijf. Toen voelde ze zich weer warm, eventjes en dan begon weer 't gewone rillen. Haar kin was schoongeregend en begon nu te jeuken. Ze zou wel willen huilen of liever nog braken, want ze was te lam en te moe om haar armmouw er langs te strijken, dat het niet zoo kriebelen zou. Ze ging met kleine schuifjes terzijde schudden; zoo zou ze ook tegen den muur komen. Maar toen ze weer stil zat was ze even ver en erover dat ze het maar gedacht had.

De meid keek door het rasterwerk.

‘Zà-je wel is van de stoep afgaan, vuilik,’ riep ze hard.

Mie schrikte en stond meteen met een schok op. Ze schoof haar voeten langs de straat en ging de steeg in, waar ze gauw op een andere stoep ging hurken, achter een handkar. Er lag wat zeegras op den drempel en daar was ze in gaan zitten. Ze trok haar voeten hoog op dat ze er ook in waren, want het was zoo droog gebleven, en drukte den rug tegen de houten deur. Toen ze zoo een beetje zat, hurkte ze nog dieper ineen, trok de knieën nog hooger en voelde zich wat warmer.

‘'t Is toch maar goed dat die lel me hierheen heeft gejaagd. 'k Zit nou veel lekkerder,’ dacht ze. Ze dee haar oogen weer toe, leunde het hoofd tegen de deur en viel in slaap.

Buiten regende het door, maar zij zat droog en haalde adem door den open mond, kort en dikwijls, met zachte zuchtjes van 't nauwbewogen, piepend borstje.