De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 111]

Zonne-begin. Door Delang.

Al-zoel de wereld-lucht.

De hooge stille ijs-wateren liggen gebroken; liggen in warmte-verweeken, liggen wasemend over het land, het lage land, het laag-land -

En uit-wasemend liggen de bruine bochtende wegen, waarover de hooge boomen-rijen gebogen, in stormen gebogen, stil-nu in de zoele, wind-loos ontvangende lucht.

Nu ademt alles uit in deze wereld, ademt nevel, en de zonne zuigt dien, warmend tot goud-nevel; de bleek-gouden zonne teêrt het gewolkte, dat breekt, tot blauw dóór breekt, bleek-blauw als maagden teer zijn -

En de verre gezichten droomen in den nieuwen levens-nevel, droomen van een ontwaken, droomen nevel-grauw de heel-verre; maar de dicht-bijë, de huizingen over de hooge rivieren, de boome-hoogen langs deze bochtende wegen, verdroomen hun kleuren schakeeren in het blauwe.

De dag-nevel voelt het door-warmen, voelt zich verteren, voelt de sterkende zonne, de hooge zonne die het leven geeft. -

[p. 112]

 

En het is in de stilte, waar-in het klare sjilpen van een vogel leeft, als plechtig sluimer-wekken, als warm op-wekken, geloovig het oude kaal-zwarte geboomte, als diep uit-zuchten van een heerlijk herrijzenis.

 

 

 

Is het nu niet of de zomer er is, is het nu niet of alles zal open-breken, is het nu niet als een feest; of het zóó-stille Leven, of het zóó-doode Leven, slurpend de eerste zonne, nu uit-breken zal als lente-leven -

 

 

 

Is het nu niet of het wicht-loos ge-nevel, het op-gewasemd door-zichtig genevel, als teer-trillend in warmte dofblinken doet

 

 

 

het uit-liggend gewaaier der huizen-steden -

 

 

 

En is het nu niet of door heur volle straten

 

 

 

In stille liefden

 

 

 

Duizend stil-lachend Gelukkigen zouden gaan.

Febr. '92.