De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 363]

Na-jaar, door Delang.

Van de zee komen de meeuwen zeilend over de gore, stil-wiebelende wateren, over dit trieste land

- Kale, droef-bewegende boomen in door-weekte gronden en als grijze licht-flitsen diep onder de looden luchten de scheidingen der lage vaal-groen heen-mistende weiden en de stille plassen der wegen. -

Van de zee komen de meeuwen zeilend over de suf-doode stads-wateren, over deze troost-looze dag-steden

- Waarin door de volle straten het modderend geklos der vele naastenden en het zware gerol der karre-vrachten die nemen het leven der zwoegende menschen

En waarin, bij tijden, het stoeien der plassende kleinen. -

Van de zee komen de meeuwen zeilend tusschen de bochtende huizen-overzijden, tusschen deze stille huizen door

- Die zijn als woon-huizen van vroegere patriciër-geslach-

[p. 364]

ten, en vrij de vochtig-hardsteenen gevels over de kaalten der hoomen,

En zwijgend gevat in kunstig-gehouwene krul de stille eer-waarde emblemen. -

En het is mij als nu de grauwe dag versterft

En de lichten goud-flitsen gaan over de nacht-modder der straten.

- En niet meer de meeuwen zeilen over het wind-gezwiepte water der grachten

En zwart-nachtend neer-vloeit de mist over 't land, dit trieste land, als over weeke lijken van verdronkenen de licht-looze wateren -

Of al deze haastige menschen met moede gedachten, met moede gezichten

- Bij het sterven der stads-gezichten als droeve processiën zijn van druipend-gedragen parapluiëen-alleen,

Of als zoovele bezorgde Verschijningen in mantels geslagen voor het waaien der winden -

Menschen, mij vreemd.

Dec. '91.