De Nieuwe Gids. Jaargang 7

[p. 361]

Van een groote. Door Jac. van Looy.

Profeten en Sybillen, de reuzen-menschen, troonen beurt om beurt, oer-oude man, oer-oude vrouw. De Profeten gebaren, Sybillen staren; gedachte-kinderen zijn bleek om hun hoofden. Zij zitten als op zuilen rond het ruim, heffen de geweldige leden in gewaden met de klare kleuren van het spektrum. Zij zijn bouwsels van tijd gelijk, ieder op hun bazement waarin hun namen, tusschen de ribben-stralen die omspannen de zoldervelden als evenveel stukken lucht.

En in de gewelven spiegelen zich hunne verbeeldingen van de oer-oude wereld.

Daar vaart de oer-schepper van over de wateren aan als een wolk en voert in zijn windbol gewaad de droomen meê, de eerstelingen der geslachten. En de Eeuw'ge strekt de hand, de rechte, wekt den man op uit den slaap des chaos en de liggende, hij reikt naar God, de Geest gaat door vingers rakend elkaâr, in het schepsel over.

En uit de zijde van den naakten manling buigt de droomvrouw zich op voor den man, geboren wordt zij er met smeekend-samene handen, geheven naar den God-Vader in omhulling staande.

En de zondeval spiegelt er bij den Boom des Levens en de eerste doodslag bij de altaren.

[p. 362]

En de zond-zee die de oude geslachten verdelgde, en de ark die als een wakende maan staat boven de vloed, en de nieuwe wereld komt uit.

En de toren-hoogmoed die de geborenen groepte en de spraken verwarde.

Volks-verhuizingen trekken over de gewelven, onder richters en koningen.

Met de plagen die de geslachten sloegen.

......................

De geschiedenis der lage aarde heb ik teruggezien, op de gewelven van de Capella Sistina.

En op den wand tegenover het Oosten, oud en blauw van der eeuwen wierook, druischt als een duistere droom, de hersen-verschrikking van de jongste geslachten. Hel, Vagevuur en Hemel. Daar is scheiding van Goed en Kwaad, daar dondert het tumult van het Laatste Oordeel van de gewelven langs den muur.

Met toornig-oppe hand staat er de Mensch-God, de Zoon, in een nis van wolken.

Maar in een hoekschaûw, tusschen muur en zolder, als op een sluitsteen klein, daar heb ik de demonen weêr zien vechten om het kruis van den eenling. Daar wringen en krimpen en slingeren zij hun oer-lijven, om te hebben het hout,

om te hebben de kroon,

het brandende Ziele-cirkeltje,

de kroon van doornen.

II Jan '92.