De Nieuwe Gids. Jaargang 2

[p. 467]

Gedichten.

Sonnet. Door Rutger Dinger.

Weemoedig zie ik uwe beeltnis aan!

Wat was het wreed van u, onhartlijk wreed,

Mij te verlaten; wist ge, wat gij deedt,

Toen gij zoo ver van mij zijt weggegaan?

Gij liet me uw beeltenis - maar onvoldaan

Laat zij mijn hart; gij lippen, die niet weet

Te troosten, ach! gij ooren, die mijn leed

Niet hooren kunt - gij, oogen zonder traan,

Koude gelijknis van een warm gelaat,

Waarop ik stare heel den droeven dag,

Hoe zoudt gij kúnnen troosten! hoe aan mij

Vergoeding geven? Koel en kil gelaat

Met dien onwrikbaar stillen, strakken lach,

Ai mij! gij kunt niet schreien, nu ik schrei!

[p. 468]

Twee Sonnetten.Door Albert Verwey.

Als een klein meisje, dat haar plicht zóo voelt,

Dat ze uren, in een hoekjen, ijv'rig breit,

Snel, aan een lange, witte kous, en zeit

Niets dan, soms: omslaan, mindren; - zij bedoelt

Aldóor die kous: - schoon buiten 't raam krioelt

Een troep kornuitjes, die zich soms verspreidt

Op 't plein, in 't zonlicht, dravend; straks, van wijd

En zijd, holt op een hoopje, en stoeit en joelt.

Na d'eten staat het kind aan deur en tuurt

Het plein op, en al kijkend voelt ze een vaag

Droef-wezen; - dan, als 't schemert, gaat ze in huis: -

Zóo heb 'k - maar dát heeft weken láng geduurd -

Gewerkt in mijn stil hoekje, en nu vandaag

Voel ik een scheemring binne' en buitenshuis.

[p. 469]

II.

 

Maar als dat kind, als ze in haar bedje ligt,

 

's Avonds, zich oprolt van pleizier en zeit:

 

Hè, 'k heb van daag tien naadjes bijgebreid,

 

Nu mórgen spelen: - en haar klein gezicht

 

 

 

Lacht naar 't behang toe, en, met de oogjes dicht,

 

Droomt zij het plein, dat voor hun huisje leit,

 

En 't stoepsteen voor de dorpspomp, waar altijd

 

De kindren bikklen, warm, in 't middaglicht: -

 

 

 

D' andre' ochtend schrikt zij 't bedje uit: want zij waant

 

Dat de pret uit is: maar dan ziet ze 't plein,

 

En danst met bloote voetjes door 't vertrek: -

 

 

 

Zóo ben ik vroolijk, dat 'k na ruim een maand

 

Ergerlijk werk, een tijdje vrij zal zijn,

 

En maten droom en mij met rijmen wek.