De Nieuwe Gids. Jaargang 1

[p. 308]

[Gedichten.]

Passiebloem, door Helène Swarth.

Is haar in 't hart de passiebloem ontloken,
Zoo wordt de vrouw aan 't martelkruis geklonken.
De bitt're beker wordt haar volgeschonken,
Haar hoofd gebogen en haar kracht gebroken.

Doch de alsem wordt haar wijn en, lijdensdronken,
Dunkt haar, wen 't woord van liefde is uitgesproken,
De doornenkroon, van perels bloed omblonken,
Een diadeem, in 't vorst'lijk haar gestoken.

Laat vrij de schaar der zedig-vrome vrouwen
Voor 't schoon gebed de handen samenvouwen:
- ‘Heb dank, o Heer, dat ik niet ben als deze!’

Laat vrij 't gepeupel honend samenrotten,
Vol lagen lust en met haar lijden spotten.
Wie lijdt om Liefde's wille kent geen vreeze.

[p. 309]

Najaarsnacht, door Hélène Swarth.

O nevelnacht, waarin geen sterren stralen!
O diepe, doffe stilte dezer stonde!
Geen klokketoon, die plechtig 't uur verkonde,
Niets hoor ik, dan mijn eigen ademhalen.

't Waar zoet voor mij, de in 's levens strijd gewonde,
In 't rustig rijk der droomen rond te dwalen.
Dan, ach! ik voel de Fantasie mij falen,
Die vaak mij leidde, opdat ik vreugde vonde.

Doodsbleek en roerloos, lig ik op mijn leger.
Zijn 't klamme vingers, die mijn keel omknellen?
Zwaar hijgt mijn borst, angst verft mijn wangen veeger.

God!… help mij, God, den Booze nêer te vellen!
- Geen antwoord… Niets dan 't kloppen mijner slapen! -
God! menschen lijden, en uwe englen slapen!

[p. 310]

Sonnet, door Karel Alberdingk Thijm.

Ik ben in eenzaamheid niet meer alleen,
Want waar mijn oogen langs de wanden dwalen
Schemert uw lach daarheen. Ontelbre malen
Hoor ik in 't klokgetik uw voeten treên.

En langzaam nadert gij, zoo ver, zoo kleen…
'k Zie dat een breede neevlenkring met valen
Lichtloozen sluier u omhult; dan dalen
Zachtjes uw lichte schreden naar mij heen.

Uw adem vaart mij aan! Gij zijt verschenen,
Ik zie uw oogen in mijn oogen gaan;
'k Hoor in den wind, die langs mijn ruiten henen
En door de schouwe klaagt, uw woorden aan,
Zóo vrees'lijk droef en teêr, dat 'k u zie staan
Met bukkend hoofd, om in mijn arm te weenen.

[p. 311]

Achter de wolken, door Henric van Gooyen.

't Is of de schucht're maan zich wil omgeven

Met breeder floers van zwaarder wolkgordijnen,

Nu ik het laatste schijnsel zie verkwijnen

Van 't zwanendonzen licht, dat was gebleven.

Maar zie, daar laat Seléne de oogen even

Weer weiden langs die lange wolkenlijnen,

Doch om weer even haastig te verdwijnen:

Zij mijdt den blik van wie op aarde leven:

Zóo, schuw voor 't schijnsel van uw eigen glans,
Omhult ook gij u met een nevelkrans,

Wanneer ik even in uw oog mocht staren…

Ach, of dat wolkenweefsel op wou klaren,

En wilde uw beelt'nis aan een held'ren trans

Zich aan mijn beidende oogen openbaren!

[p. 312]

Adoratie, door Henric van Gooyen.

Ik heb een tempel in mijn hart gewijd

Voor uwe liefde, en eenzame uren lang,

In vroom vereeren en devoten drang,

Ben ik daar bij u, wen gij verre zijt.

En als ik biddend daar mijn leed belijd,

Leeft heel mijn ziele in u, en meen'ge zang

Ruischt door de hooggewelfde zuilengang,

In 't statig huis van stille heiligheid.

En 't was me somtijds of van 't licht altaar,
Een Engel rees met troostend handgebaar,

Die mijn bedroefde klachten had beluisterd,

En tot u ging, en u heeft ingefluisterd

In zangen, wat ik voor uw outer bad,

Maar wat ik, arme, slechts gestameld had.

[p. 313]

Herfst, door A. Brouwer.

De Zomer kwam met lachen, ging met tranen -

Ik hoorde 't lachen, ach! ter nauwernoode…

En toen ik kwam, toen was zij heengevloden,

En 'k zag nog vèr haar lichte vormen tanen:

Nu weent zij droef om al de heengegane

Verstomde zangers, om de witte en roode

Gepluimde bloemkens, die de groene zode

Eens cierden, waar zij trad, in breede banen.

Laas! boven 't rits'lend weenen steigert luid
Het wilde lachen van de herrefst uit,

Der wreede met een wijnrank om de lokken:

Zij lacht en schúdt die lange, donk're haren…
Daar daalt een vloed van dorre, doode blâren,

Gelijk een sneeuw van roode, gouden vlokken…