De Nieuwe Gids. Jaargang 1

[p. 298]

Sonnetten. Door Albert Verwey.

I.

Engelenzang.

Van verre komt het als een schoon gerucht:

Daar is een kind gebore' in Bethlems stal -

Zijn naam is Zaligmaker, want Hij zal

De wereld redden, die in weedom zucht.

De wereld kent Hem niet, maar in de lucht

Zijn teekenen en wond'ren door 't heelal;

Uit de open heem'len klinkt een schoon geschal

En eng'lenscharen zingen in de vlucht:

‘Vrede, vrede, - van nú aan en altijd -

Liefde voor állen mensch, ´llen, die klagen:

Zij zullen allen smaken 't hoogst genot.

Vrede, vreden op aarde! en wélbehagen

In alle menschen! Eere, eere zij God!

Eere in den Hooge en Liefde in eeuwigheid!’ -

[p. 299]

II.

Christus aan het kruis.

O Man van Smarten met de doornenkroon!

O bleek, bebloed gelaat, dat in den nacht

Gloeit als een groote, bleeke vlam, wat macht

Van eind'loos lijden maakt Uw beeld zoo schoon! -

Glanzende Liefde in eenen damp van hoon -

Wat zijn Uw lippen stil - hoe zonder klacht

Staart ge af van 't kruis - hoe lacht gij soms zoo zacht -

God van Mysterie! Gods bemindste Zoon!

O Vlam van passie in dit koud heelal,

Schoonheid van smarten op deez' donkere aard!

Wonder van liefde, dat geen sterfling weet! -

Ai mij! ik hoor aldoor den droeven val

Der dropp'len bloeds - en tot den morgen staart

Hij me aan met groote liefde en eind'loos leed....

[p. 300]

III.

Christus van het kruis.

Vestig die oogen niet op mij: hun blik

Is stijf, als van wie stierf in gruwb're pijn;

Hef niet die handen - 'k zag ze lang - zij zijn

Doorboord - o God, geronnen bloed kleeft dik

Op Uw gewonde voeten - Neen, verschik

Ze niet in hunnen dood: daar is een schijn

Van stille glorie rond Hem en op zijn

Gelaat zie 'k eind'loos leed, maar vrees noch schrik.

O liefste God, dien 'k liefheb wijl Ge lijdt,

Sluit gij mijn oogen, dat ik niet meer zie,

Bind gij mijn lippen dat ik niet meer spreek':

Opdat ik niet, tot stervens bang, uitbréek

In hoon en eenen storm van snikken, die

Ú zouden smetten in Uw heerlijkheid.