De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 759]

Canadeesche liederen door Laura Sherry. Geautoriseerde vertaling uit Patois door Cornelius Conijn

Mijn stad

Ik ken mijn stad door en door
Beter dan ik mijzelve ken -
Soms denk ik, het is mijzelf.
Ik weet, dat die kleine stad nederig leeft
Aan den oever van een snelle rivier.
Ik weet, dat het daar is
En dat weten geeft me rust.

Iets grootsch leeft er -
Ook dat weet ik.
Ik wist het al, toen ik kind was.
We speelden, altijd door speelden we;
Buiten was van ons.
De stad, de prairie, de heuvels en de rivier,
Door God's gulheid gegeven.
En we bedachten nieuwe spelen
Geschikt voor de groote plaats.

We speelden, altijd door speelden we,
Oud en jong speelde.
We namen God niet aan als een geloof -
Daar was hij, buiten in het vrije,

[p. 760]

 

En we aanbaden Hem

 

Onze harten barstend van een volbloedig geluk.

 

We aanbaden Hem

 

In regen, sneeuw en zon.

 

 

 

Een zomersch paarse bloem,

 

Plotseling op den heuvel gegroeid

 

Was een avontuur.

 

De met rotsen behangen ravijnen,

 

De regenboogparels, gesloten in het vleesch

 

Van de riviermossel,

 

De verwilderd-ruige moerassen, die zich

 

Voor de ondernemende rivieren verbergen,

 

De gesmoorde echo's van stoombootfluiten,

 

Die in de verte versterven,

 

De geluidlooze stemmen van de boomstronken

 

Der houtvlotten, die drijven van Minnesota naar St. Louis,

 

Al dat waren avonturen.

 

 

 

Dan kwam de tijd, dat de heuvels weerklinken

 

Van de zangen der walnootgaarders;

 

Een zwerm wilde ganzen vliegt zuidwaarts,

 

Het felkleurig palet van de Indianen

 

Is gespat op de Octoberheuvels.

 

En wanneer de stambroeders riepen van Picardië,

 

Kwamen oud en jong van bergen, velden en valleien,

 

Om te vechten zooals zij speelden

 

En om te bidden terwijl zij vochten.

 

 

 

Er is niets, om bezorgd over te zijn

 

In de heuvels bij een snelle rivier -

 

Een zomersch paarse bloem deint in den wind.

 

Ik weet, dat het daar is

 

En dat weten geeft mij rust.

[p. 761]

Land in mist

Als je den grond kunt zien ademen
En de lucht besmeurd wordt,
Over de wereld koepelend
Als een beslagen vensterglas,
Wanneer beesten en menschen schuil gaan
En de stoombooten misttaal fluiten,
De farmers stilzitten met gevouwen handen,
Als hadden ze niets te doen,
Wanneer de schoorsteenrook onzichtbaar wordt,
En de adem der aarde rond de boomwortels waart,
Dan zeeft hemelmist door de takken
En omvat het hart van het land.

Het verhaal

Liefde is een drang van het bloed,

Het zal je vernietigen.

Daar was eens een man,

Die Jezus Christus heette -

Het is te vreeselijk!

Daar was eens een man

Die Jezus heette....

Maar dat is een ander verhaal.

Wat kan men doen,

Hoogstens leven en sterven.

Die Jezus had een Moeder -

Maar dat is een ander vertelsel.

God....

Het is hetzelfde verhaal,

Dat ik je opnieuw vertel.