De Nieuwe Gids. Jaargang 54

[p. 501]

Verzen door Mathias Kemp.

Statosfeer

Dit is wel de andre wereld, die ik droomde,
wanneer ik, loom, de
overbekende lijnen van heuvel en kreek
en de kleuren van koren,
zeepbellen en meteoren
ontweek.

Overbekend en al te vaak genoten!
Hier drijf ik door groote,
nieuwe verschijnselen, in koelen stalen bal.
Boven en onder
een ander en wonder
heelal.

Knus werden de bergen, zeeën en gronden,
van wolken omwonden.
Met een enkelen blik te overschouwen zijn:
Luik, Rijssel, Vendome,
Weenen, Bazel, Rome,
Turijn!

[p. 502]

 

Maar de hemel wordt wijder, aldoor wijder

 

voor den roekloozen rijder

 

op stormen en stralen uit eindeloos ver,

 

speurend naar bronnen

 

van kracht achter zonne

 

en ster.

 

 

 

Muisgrijs verkleurt de lucht naar lila einder;

 

Een sneeuwtop verdwijnt er,

 

wat rozig suikergoed, te zoetelijk geheel,

 

in kokettelijk kolken

 

van pluimige wolken

 

groen-geel.

 

 

 

Plots stokt mijn hart; ik voel hoe alleen en hachelijk

 

ik door 't ontzaglijk

 

ruim van de luchten dool, op nevels en damp.

 

Het was of de diepe

 

gronden iets riepen

 

van ramp.

 

 

 

Waarom ook het veilige huis verachten,

 

en de goede nachten

 

van liefde en lichten droom ontstijgen zoo hoog.

 

Mijn durf voel ik tanen,

 

er gloeien me tranen

 

in 't oog.

 

 

 

Maar dit te aanschouwen: die koepelende kimmen,

 

dat spokige glimmen

 

op oceanen, rijp indigo en groen,

 

is enkel gegeven

 

wie stout durft te leven

 

en doen.

 

 

[p. 503]

 

Soms waan ik mij demonisch hoog gestegen,

 

boven toeval en zegen,

 

een moment buiten lijden, verbloeien en dood.

 

Hoe titanisch mijn lot is,

 

dra voel ik toch: God is

 

te groot.

 

 

 

Te groot voor zoo onbeteekenend dolen

 

tusschen kleine polen

 

en keerkringen van aardrijks broozen bol,

 

in ruimten, tot verre

 

lichteeuwen van sterren

 

vol.

 

 

 

Ik moet aan burgerlijk naar huisgaan denken,

 

hoe veilig te zwenken

 

op afstand van bergen en stormig getij,

 

te dalen, zacht, boven

 

valleien, van kloven

 

wat vrij.

 

 

 

Er zweemt voor de zon al een rossige waduw,

 

een purperen schaduw

 

zijgt op de wolken beneden mijn voet,

 

en streng dreigt geflonker

 

door zwerk bijna donker

 

als roet.

 

 

 

Na zestien bovenmenschelijke stonden

 

verlangen de gronden

 

mij weer; en een liefde, vredig en goed,

 

walmt nu mijn hart

 

uit diepten blauw-zwart,

 

tegemoet.

[p. 504]

Chroniek A.D. 2500-2550

Doorgrondde men het diepste wezen van de droomen.
Ontplofte er een fabriek tot splitsing van atomen.
Stortte de laatste kathedraal van Frankrijk in.
Zag men de slavernij opnieuw in herbegin.

Ontdeden vele steden zich van haar tyrannen.
Werd Paus Gabrièl II naar Leningrad verbannen.
Ontdekte een neger kanibalen aan den Rijn.
Vermoordde men een missionaris in Turijn.

Leefden de volken reeds in onderaardsche steden.
Werd om koloniën op Maan en Mars gestreden.
Werkten de boeren nog twee uren op het veld.
Vervingen electroden het ouderwetsche geld.

Moesten die van Berlijn voor 't beeld des keizers knielen.
Telde de stad Dinant achthonderdduizend zielen.
Heeft men in Boeda-Pest een jonge heks verbrand.
Werd aan de Baffinsbaai de eerste palm geplant.

Heeft zich een picolo uit liefdeleed vergeven.
Zijn madrigalen en motetten weer geschreven.
Trokken Robotten naar den achterkant der maan.
Een levensmoe dictator werd broeder-franciscaan.