De Nieuwe Gids. Jaargang 52

[p. 258]

Schilderschap van Johann Stellwag.

Het onweer van den blinde.

Den dag de schemering beroert.
De blinde leeft bij avond eerst,
Daar dan de kleur niet overheerscht.
Hij staat aan 't raam. Ter kin gevoerd,

Hij de viool houdt. 't Lied wordt maat
En ooggeleide. Opgestoken,
Een storm van ver onweer ontlaadt.
De klanken knappen af, gebroken,

Dan snel zijn handen weder zoeken.
De vreugde jubelt weg de klacht:
Bij onweer speelt hij in den nacht
De helsche vreugd van 't kleurenvloeken.

[p. 259]

Het handschrift.

Mijn ziel is de aarde in verschiet!
Gelijk de golfslag van het lied
Eens meesters langs 't papyrusriet
Zich voortplant op gedáchtenwegen
(De roos in geur wast door den régen)
Zoo houdt mij de aard' haar handschrift tégen,
Totdat mijn adem mij ontvliedt....!

‘Vruchtenschaal.’

Verstrengeld zijn twee beelden één in kracht:
O, Vrouw, Gij zijt een blanke vruchtenschaal,
Die heft in 't licht uw veler vruchten pracht
Doch toont Gij eerst Uw vrucht bij 't avondmaal:
Wanneer Uw heerscher streelt de boekenvacht
En naar de doffe vrucht van wijsheid zweemt,
Dan spreekt, G' ontledigd, luid de schoone taal
Van iedre blanke, stille vruchtenschaal:
‘Ik dien slechts, dat men mij de vrucht ontneemt.’

[p. 260]

Landschap.

O, verre beemden, draagkracht mijner vreugde.
Er staat een reiger met mijn blik te staren:

Een visscher schrijft de lijn der pyramiden
En knielt voor zoeten Boeddha, nu hij inlegt.
De grieksche krekel des te luider roept,
Nu 't christlijk vesper de avondkerkklok luidt.
Eens leg ik af den oogopslag der ziel..
'k Reik u de hand, mijn allerschoonste najaar.
O, wilt dan gij, die dan dit land bezwerft,
Luid zingen dit mijn lied, dat rijmloos blijft.

Ontwaken.

De zon, mijn oog! klankloos verrijst,

En met het blauw, ziel! de aarde omlijst.

Houtskool.

Soms voel ik pijn alsof ik brand mij, zoo ik in de
Hand houd het houtskoolzwart, de hand van kleurenblinden