De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 161]

Liedjes door Hélène Swarth.

I.
Wat heb je gedaan....?

Wat heb je gedaan met mijn dagen,

Mijn doodmoe hart?

- Ik hielp je, ze al zingend te dragen
Met liedjes, vol vragen en klagen

Van liefde en smart.

Wat heb je gedaan met mijn nachten,

Onstuimig hart?

- Ik hielp je met hopen en wachten
En droomen, die stralend verzachten

De nachten zwart.

Wat heb je gedaan met mijn beden,

Gevleugeld hart?

- Zij zijn, voor de poorten van Eden,
Op aard van mijn wieken gegleden,

In 't bosch verward.

Wat heb je gedaan met mijn leven,

Mijn stervend hart?

- Ik heb het tot schoonheid verheven.
Wat kon ik je heerlijkers geven

Dan liefde en smart?

[p. 162]

II.
Lentebloemen.

Een lieve hand mij bloemen bood,
Pioenerozen, blozerood

En witte violieren,

Zoo zuiver koel, zoo blindend blank
Of sneeuw er bloeide aan ranken slank,

Den lentedag te vieren.

Zij bloeien mooi, zij geuren zoet -
Mijn heimwee stil herdenken moet

't Verloren meisjes-Eden.

Pioenen vlammen aan dien struik,
Waaraan ik ruik, waarin ik duik -

Zij geuren naar verleden.

'k Ontperste bloedrood bladsatìjn
Wat dropplen sap, met lentewijn

Een lentelied te schrijven.

Een vogel zong 't, een boomekruin,
Tot loon, bestrooide blij den tuin

Met gouden zonneschijven.

[p. 163]

[Als rouwmuziek, met week getreur]

Als rouwmuziek, met week getreur
Bevangt de violierengeur

Mijn hart, dat bang gaat beven.

'k Zie weer mijn zuster, de oogen toe,
Bevrijd door dood, zoo lang al moe

Van martlend smarteleven.

Ik vulde met een sneeuwen tak,
Op 't hart, dat, openbloeiend, brak,

Haar leege bleeke handen.

Wij strooiden blanke violier,
Haar gevend mee een geur van hier

Naar de Onbekende Landen.

O teeder kind! wellicht nu weet
Gij dat uw liefde ik nooit vergeet.

U wijd ik deze aromen,

Als wierook stijgend, vroom en zoet,
Naar wie 'k verlang, wie 'k eens ontmoet

In 't Land, waarvan wij droomen.

[p. 164]

III.
Knapeliedjes.

Ik peinsde aan u - en zie, ik vond,
Gezongen door uw zuivren mond,
Uw knapezangen, vrôo en pril,
Als vogelliedjes, in April,

Zoo bloesempuur, zoo meisjesvroom,
Als uit een Paradijzedroom,
Zoo honingzoet, zoo leliezacht,
Als uit den Hemel meegebracht.

Verliefd op bloemen, zon en dauw,
Op aardegroen en hemelblauw,
U zwerven zie ik, licht en blij,
Een zingende engel in den Mei.

Toen riep mijn hart: - ‘O zing ze weer.
Die knapezangen van weleer!’
Tot mijn herinnring zich bezon
Dat nooit die mond meer zingen kon.

Verzonken diep in Gods Heelal,
O roep mij waar 'k u zoeken zal,
Dat veilig leid' mij broeder Dood
Waar 'k hoore uw zang, in morgenrood.