De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 68]

Verzen door Hélène Swarth.

I.
Bedensluier.

Een bedensluier had mijn ziel geweven,
Den blanken tempel van uw ziel te omgeven,

Die, krank en krachtloos, droef te lijden ligt.

En ál mijn beden weefde ik voor uw leven,

Op aard gezonden als een hemeldicht -

En op mijn handen hield ik hoog geheven

Dien teedren sluier, als een vlinder licht,

Eer 'k voelde zacht, in avondblauw, me ontzweven

Die bedensluier, rijzend naar het licht.

Van God tot hem de sluier werd gedreven

En zeeg hem zeegnende over 't aangezicht.

[p. 69]

II.
Hij kwam tot mij....

Hij kwam tot mij waar 'k nederlag in rouwen.
'k Zag óp tot hem, in kindervroom vertrouwen.

Hij lei me op 't hoofd de zegenende handen

En, als een toovnaar, ging een toren bouwen,

Die van Weleer mij áfsloot met zijn wanden

Van kleuren wisslend, heerlijk om te aanschouwen,

En eedle beelden, blank in lustwaranden,

Den blik verblijdde' en reeën, rozen, pauwen,

Zoodat ik leefde als 't kind in sprookjeslanden -

En teedre liefde, troost en vloek der vrouwen,

Ontlook me in 't hart en rankte bloemguirlanden

Rondom mijn dagen, onder hemelblauwen.

En slaken voelde ik oude lijdensbanden

En, lovend God, kon weer ik handen vouwen -

Tot stortte in puin de toren, 'k zag hem branden,

Vernielen wreed door bliksem-vlammeklauwen

En 'k zag de klip weer, die mijn boot deed stranden

En 't land van wanhoop, onder wolkengrauwen.

[p. 70]

III.
Verledensluier.

De sluier, dien hij hield geheven

Tusschen 't verleden en mijn hart,

Ik weet niet waar die is gebleven -

Dat geeft mij smart.

't Was of daar beelden zacht op dreven,

Als droomebloemen, broos getint.

Ik kon weer blij zijn met mijn leven,

Zooals een kind.

Zijn lief erbarmen troost wou geven,

Verleden bannen van mijn ziel,

Tot, moe, zijn handen 'k voelde beven -

De sluier viel.

Verleden waande ik al verdreven.

Nu grijpt Verleden weer naar mij -

Die lieve troost was maar voor even

En nu voorbij.

Soms, bleek en ver, in avonddreven,

Zie 'k van den sluier, dien 'k verloor,

Nog roze en blanke flarden zweven

Mijn schreden voor.

Doch neevlen zijn het maar, geweven

Van avondrood en avonddauw -

Verleden volgt me en maakt mijn leven

Weer zwaar van rouw.

Verleden nooit mij zal begeven,

Eer éens, in eeuwige landouw,

Wordt werelds sluier opgeheven

En 'k God aanschouw.