De Nieuwe Gids. Jaargang 49

[p. 177]

Vrouwen door Hélène Swarth.

I.
De tweede vrouw.

En huivrend sluipt met aarzeltrage voeten

Door 't oude huis de jonge vrouw en, laf

Als 't bange kind, dat vreest, een schim te ontmoeten,

Van de éene kamer wendt zij de oogen af.

Verledenhuis, waar saam zij leven moeten,

Zij en die doode, kil, vol geur van 't graf!

Haar meisjesdroom met harteleed doet boeten

De wraak van Haar, wie 't eerst hij liefde gaf.

Daar, in die kamer, treuren nog Haar kleêren.

Een boek ligt open, waar Zij 't laatst in las.

Als op een altaar, roze en lelie eeren

Háar beeltenis -

Nu vroom berusting leeren!

Doch zij, die leeft, voelt wanhoop haar doorsperen

En weent - en wou dat zij de doode was.

[p. 178]

II.
Zielverwanten.

Lavend zoet, waar, geel in schemergrauwen,

Teeder bevend, innig theelicht brandt,

In aroom van goudsbloem en chrysanth,

Bij den haard, elkaar twee grijze vrouwen

Na de reis door woestenijezand,

Als op bergkruin, nu zij 't overschouwen,
Vroom berustend, kalm, vol godsvertrouwen,

Zacht verhalen van Verledenland.

Zalvend, lang verzwegen leed te klagen

Om verborgen, nooit geheelde wond,

Troostvol, 't leven eindlijk saam te dragen,

Nu zoo laat! - een ziel haar zuster vond!

Daalt de nacht, zal eeuwig leven dagen,

Duren dáar zal deze hartebond.

[p. 179]

III.
Troost.

- ‘Betreur zoo droef uw dochter niet, verkoren

Zoo vroeg door God voor 't eeuwig vaderland,

Een blanke lelie, door den Dood verplant

In hemels hof, waar gaat geen bloem verloren.’

Zoo vult met troost de grijze predikant

De bleeke schelpen van haar ruischende ooren -
Trouw blijft de smart haar eenzaam hart doorboren.

En twijfel schreit: was Dood een godsgezant?

Benijdend stil zijn kindervroom gelooven,
Zij zucht en zwijgt - Zou zij dien schat hem rooven,
Wijl zij zoo arm is en die godsvlam dooven?

Zij zegent hem met moederlief gebaar,

Al ziet zij 't graf en hij, 't azuur daarboven -

En legt de handen op zijn zilverhaar.