De Nieuwe Gids. Jaargang 48

[p. 48]

Verzen van Fiena Wilkens.

Stille strijd

Soms ken ik geen tevredenheid
En is het mij, of alles leidt
Tot doellooze oneindigheid
Terwijl 't van binnen in mij schreit......

Geen troost ooit voor mijn diepst geween,
Zijn mijn hartstochtlijkste gebeên
Noch richten zij mijn wank'le schreên
Als 't klinkt in mij: waartoe?......, waarheen!

Ontmoedigd hoor 'k niet meer God's Stem
Oh, kracht t' ontvangen weer van Hem!
Toch ben ik niet ondankbaar, Heer.
Maak Gij mij slechts tevreden weer.

[p. 49]

 

Het leven is een mallemolen

 

Een caroussel van wild vermaak

 

Wie ben ik, dat ik 't leven laak

 

En, eenzaam-stille rond wil dolen?

 

 

 

Is het mijn ziel, die, d'onvoldane,

 

Haar weg bepeinst in 't stille uur......

 

Die weemoed kent en 's levensduur

 

Afmeet naar het voorbij-ge-gane?

 

 

 

Wij menschen, aardsche stervelingen

 

Wij zijn zoo spoedig onvoldaan -

 

Ondanks de kracht alleen te gaan,

 

Het hart vol kleine hunkeringen!

[p. 50]

Ijs!

Wij zwieren langs de gladde baan
En voelen ons bloed steeds sneller gaan.
Wij zijn niet meer te houden......
We willen onder gejuich en gepraat
De lucht doorklieven, wij zijn paraat
En hoogstens, - later - verkouden!

Doch dat zegt de kniesoor, die thuis, heel bedaard
Geen ander vuur weet, dan 't vuur in z'n haard!

[p. 51]

Ik weet......

Aan N.

Ik weet wat je stem zoo'n teederen klank geeft
Ik weet waarom soms je gevoeligen mond beeft
Ik weet hoeveel strijd, hoeveel stille gedachten
Diep in je ziel op bevrediging wachten.

Doch weet, dat ik stil je heb gadegeslagen
Dat niet alleen jij je last hebt te dragen....
Hoe vaak toch in 't leven moet hevige pijn
Achter een glimlach verborgen zijn!

[p. 52]

Impressie

Schemering...... het stervende licht
Vaag in de straat...... het arm'lijk gezicht
Der druipende boomen, ontdaan van hun luister
Is troosteloos eenzaam in 't groeiende duister.

Doch lichtend door even open gordijnen
Komt gelig, gouden lampelicht schijnen
Verradend het wonder der huiselijkheid.

Dat licht brengt m' in ijlere, hoogere sferen
Want wat kan mij, aardsche sterveling, deren
Zoolang in de verte een Licht me verblijdt?

[p. 53]

Droombeeld

'k Zag in mijn droom een gloeiend vuur
Wild warrelden de vonken
In grillig gaan ten hemel hoog -
Of Satan zelf zich tot mij boog
Zóó voeld' ik me aan dat vuur geklonken....
Schel klonk mijn kreet in 't nachtelijk uur.

[p. 54]

 

Als ooit jij zult verdwijnen uit mijn leven

 

Als het al voorbij zal zijn als in een droom......

 

Zal ik mij zinken voelen zonder tegenstreven

 

Gelijk een blad gesleurd wordt door den stroom.

 

 

 

Als alle poëzie me dan zal zijn ontnomen

 

En 't leven leeg, terwijl mijn ziele lijdt,

 

Zal slechts de onrust van mijn onvervulde droomen

 

Mijn metgezel zijn in mijn levensstrijd.

 

 

 

Aan niemand zal 'k mijn leed ooit kunnen klagen

 

Hoe zijn voor 't stil verdriet mijn woorden arme tolken!

 

Ik zal alleen mijn lot dus moeten dragen......

 

Een levenshorizon vol zwarte, somb're wolken.