De Nieuwe Gids. Jaargang 47

[p. 619]

Verzen van Jan J. Zeldenthuis

Zeil-tocht

Wij zeilden uit, door het kanaal, dat, smal,
Met tegen-wind, schier onbevaarbaar was,
Einddoel het meer, waar volle wind ons ras
Bevangt, en aandacht op wat komen zal,
Vergeten laat het varen langs den wal.
Er loopen witte koppen op de plas;
De golven schuimen over 't oever-gras
En rijzen op en vallen, berg en dal;
De boot snijdt snel de golven en ons slaat
Een fijne water-regen in 't gelaat;
Een stoet van wolken vaart hoog met ons mee;
En voor en achter ons en links en rechts
Is deinend water, aan den einder slechts
Een toren en de masten van een ree.

[p. 620]

De visscher

Wij keerden naar de stad terug;
Hij stond nog op de laatste brug
In 't water weg te turen;
Een hengel in gebruinde hand,
Stille gestalte, zon-verbrand,
Geduldig eind'looze uren.

Hij stond alleen, - niet eens zijn beeld
Weerkaatste 't water, - onverdeeld
Is al zijn aandacht echter
Bij het beloeren van de visch,
Die wellicht in nabijheid is;
Het dobbertje staat rechter,

Gaat onder, op, en eensklaps slaat
Hij strak het snoer en langzaam gaat
De hengel hoog, bewegen
Komt in het water en een wit
Visch-lichaam slaat en siddert, zit
Strak aan het snoer geregen;

De visscher zwaait hem voor zijn voet
En met zijn vlugge handen doet
Hij 'm los en maakt in orde
Weer aas en haak en op de brug
Blijft hij alleen, - wij gaan terug, -
En is weer beeld geworden!....