De Nieuwe Gids. Jaargang 46

[p. 165]

Droomen door Hélène Swarth.

I.

Een sneeuw van bloesem woei op gras en aard.

Pioenen dronken 't blauw met open mond.

Mijn hart sloeg blij om ál wat 'k wedervond -

Daar stond mijn Vader in den rozengaard.

En met een juichkreet rond zijn hals ik wond

Mijn armen, streelend blank van kruin en baard.
- ‘Wijl liefde alleen maakt leven levenswaard,

De luttel jaren, die ons 't lot nog jont,

Laat ons, beloof 't mij! blijven trouw bijéen!’

Hij zweeg - En op mijn lippen daalde zacht

De tranendauw, die in zijn oogen scheen.

De tuin verzwond - Had ik met eigen stem
Den droom verbroken? En geen woord van hem!

'k Was weer alleen, in leegen zwarten nacht.

[p. 166]

II.

Toen duizelde ik van dolen heinde en veer.

Lantaarngoud wentelde als een spokig wiel,

In avonddamp - En angst beving mijn ziel:

Ik zocht en zocht en vond mijn huis niet weer.

Terwijl ik zocht een wonder mij geviel:

Ik hoorde een stem, die was mij lief weleer,
Ik zag 't gelaat vergeestlijkt, engelteêr

Van Meer-dan-Moeder, die mij vroeg ontviel.

Mijn schreden repte ik, wijl 'k haar wenk verstond
En wijlde niet eer 't huis ik wedervond,

Waar 'k van mijn dooltocht rusten mocht met haar. -

Een vreemde macht aan de aard mijn voeten bond.
In nevelblank de lieve schim verzwond -

Bereidt ze een woon mij? Zie 'k haar weer? En waar?

[p. 167]

III.

De lieve stem, die nimmermeer, op aarde,

Mijn luistrend hart verwachten kon, te hooren

- Doch later, ver, vermengd met engelkoren -

De stem, die, zuiver, trouw mijn ziel bewaarde,

Hoorde ik in droom, o broeder lang verloren,

Mijn zielverwant, wiens liefde me eens omwaarde!
Blij rees mijn hoop uit wat haar vlucht bezwaarde,

Als naar den heeml een leeuwrik uit de voren.

Eer 'k stijg tot hem is hij tot mij gekomen?
Of lokt, begoochlend, ijdel spel van droomen,

Die zelve ik spon van oude erinneringen?

Leg op mijn oogen, weenensmoe, uw handen!
Hef zacht mij óp en laat mij veilig landen

Waar zal, bevrijd, mijn ziel van vreugde zingen!