De Nieuwe Gids. Jaargang 45

[p. 93]

Verzen van Jan J. Zeldenthuis

Sonnet

Er is een oogenblik, waarin verlangen zwijgt,
Voordat de zatheid der bevrediging naar een
Weer ongekend verlangen vol begeerte hijgt:
Het leven is volmaakt, dat oogenblik alleen.

Tusschen verlangens en bevredigingen nijgt
Het leven zich tot de volkomenheid stil heen;
Tot het aan rust en overgaaf te sterven dreigt;
Dat enkel oogenblik heeft ieder mensch gemeen.

Het is dit oogenblik van uiterst der extase,
Waarin het woord in zingend lied opeens verstijft,
Wanneer de stem geen adem om te spreken heeft:

Wanneer het oog niets ziet, er enkel is verbazen
Om 't peilloos diep geluk, dat eensklaps hangen blijft
Om eigen Zijn, dat aan den Mensch het God-zijn geeft.

[p. 94]

Herfst

De blaad'ren welken; langs de velden
Glijdt stil en grijs November-mist,
Verschemerend den versch-bestelden
Akker, tot alles weggewischt

Is achter eenzaam-kale lanen,
Die verder gaan, - wie weet waarheen?
De twijgen weenen stille tranen,
En alle boomen zijn alleen.

Er is geen licht, geen zon meer over;
't Is alles grijs, weemoedig-stil;
Een huiv'ring gaat door 't doode loover,
Dat liggen bleef, vreemd, zonder wil.

De blaad'ren welken, gele en roode;
Ik weet niets meer: begin en eind
Van 't leven zijn het zelfde doode
Zwijgen, dat onverbreek'lijk schijnt.

Ik weet niets meer; wat ik eens wilde,
Toen het nog zomer rond miij was,
Is lang voorbij: geluk, het trilde
In ied'ren halm van 't groene gras.

Nu wil ik niets meer; 't is vergeten
Het lied, dat tot den hemel zong;
Ik zou alleen maar willen weten,
Waarom blijft niet mijn leven jong;

[p. 95]

 

Waarom kan ik niet altijld zingen

 

In 't licht, dat zoo gelukkig maakt,

 

Dat een verlangen om de dingen

 

Heenweeft, wanneer het hen aanraakt?

 

 

 

Maar waarom zou ik willen weten?

 

Ik vond meer dan ik zwervend zocht;

 

Er is alleen een groot vergeten

 

Van leed na ied'ren langen tocht.

 

 

 

Er blijft alleen een vreugd-herdenken,

 

Een trilling van herinnering,

 

Een lied, een zingend zich weg-schenken,

 

Wat weemoed om wat henen ging....

 

 

 

Straks gaan de smalle, stille paden

 

Aan mij voorbij, een kleine stoet:

 

Ik zie op hen de roode bladen

 

Vallen als trage drop'len bloed.

[p. 96]

De taal

Zoek niet het woord, dat elk gevoel verzwakt,
Het woord, met zijn muziek voor onze zinnen,
Waarvan weer de beteekenis verzakt
In het moeras van elken dag, beminnen
Wij niet een nieuwe wending en het beeld,
Dat aan de Taal weer geeft een eigen waarde,
Is niet dit instrument zoo vaak bespeeld
Als omgeploegd en weer bezaaid deze aarde?
Maar... zooals steeds weer de aarde vruchten draagt
En, eeuwig jong, de wereld voeden blijft
In de onuitputlijkheid van haar bestaan,
Zoo blijft de Taal sterk over 't woord, dat klaagt
En in de leegheid van den Dag weg-drijft,
Het nieuwe beeld voert nieuwe waarden aan.