De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 65]

Verzen door Elisabeth Reitsma.

Een en dezelfde...

Eén en Dezelfde zijt Ge in alle tijden,
Aan elken naam ontgaan, elk beeld ontstegen -
Sinds de Druïden U hun offers wijdden
En runen spraken van Uw tooverwegen -
Sinds Mozes U in storm en weerlicht beidde
En voor zijn volk Uw woord vroeg en Uw zegen -

Sinds men verdoken binnen flikker-wanden
Der Katakomben Uw geheimen preekte,
Sinds stille priesters U hun wierook brandden
En ketters U in vlam en folter wreekten -
Sinds in den rooden gloed der Oosterlanden
Men Aton eerde of tot Allah smeekte -

Sinds men tot koel begrip U wilde leiden
En U in lasso van gedachten vangen
Om U als Het en Logos te belijden
En U met 't kleed der wetenschap t' omhangen
- Eén en Dezelfde zijt Ge in alle tijden:
De laatste toevlucht en ons diepst verlangen.

[p. 66]

Het spiegelbeeld.

In vreemde stilte tot mijzelve keerend,
Zie ik in tijdstroom 't eigen beeld weerspiegeld,
Dat danst en duikt en op de rimpling wiegelt,
Met schaduwen rondom, het water scherend.

Ik roep mijzelf met wijde, spraaklooze oogen
En vind geen rustpunt voor mijn vlucht van droomen:
Wie ben ik en voor wien ben ik gekomen,
Wat houdt mij hier zoo wonderlijk bewogen?

Mijn beeltenis vervloeit in 't stroomend water
En 't vloeiend water stroomt mijn beeltnis over -
't Verliest zich in al duizelender toover
En mijn verlangen fluistert: later........ later......

[p. 67]

Oude brieven.

Uit d'oude brieven waait een zoete geur
Van bont verlangen en geluk mij tegen,
Als zag ik plotsling door een open deur
Een blijde tuin, in zomerzon gelegen.

En het is vreemd te denken, dat de dood,
Dit hart verstilde, dat toen droomde en wachtte
En dat de dagen, die vervulling brachten
Reeds lang verbloedden in hun avondrood.

Ach, het is schoon om, met het hart wijd-open,
Te bloeien in der liefde zonneschijn,
't Is schoon om te verlangen en te hopen,
........Maar schooner is het wellicht dood te zijn!